[ENGLISH] Bloody Roar - Re:Birth - Episode 1

Written by z0mbiE💀
Translated by Gabi🐺
Corrected by Yukeshii☕

Enjoy!

- Hey, is everything alright? - she heard a gentle, male voice, rifed with a concern. When she opened her eyes, a light of lamp blinded her. She felt as if whole world was spinning around. After a few very long seconds, everything was coming back to normality. She was laying on the couch, covered by a warm blanket. Right next to her someone was sitting on the chair and having eyes pointed at her with a worry. This person was a young man, dressed in white suit with an unkempt brown hair and slant-eyed.
- Where am I? What happend? - finally she said something.
- No worries - he said calming her - I have found you in the forest nearby. I will help you. - he smiled gently - Do you have any name?
- I... I... - she stopped short, when realised that she didn't even know her own name. She had a total emptiness in her head. She didn’t know who she was, from where and why. Like someone who have been slepping for a couple of years. - I don’t know… - she murmured terrified.
- Don’t be afraid. It is possible, that it will be like that only for a short time. - he cheered her up. - I also once woke up, without knowing who I am. No past. Without name. Back then have found me a certain boy who took me home. He named me Kenji and raised as a brother. - he told.
- Have you brushed up on your past life?
- Yes. - he chimed in – But it turned out that I haven’t wanted to remember that. - he sighed a bit quieter.
- It’s weird like not remembering anything at all... - she said thughtfull.
- But now you are making new memories, the old ones may come back with time. Maybe let’s start with giving you a name? - he proposed and his intercolutor agreed  - I have found you in the beast form. I think your name should be Kitsune. From Japanese it means ‘a fox’.
- In beast form? - her eyes widened. She had any clue what this boy was talking about.
- You don’t know who you are? No problem. Me and my brother Yugo will take care of you and catch up on what happend in your life. - he went for the mug with warm tea which was laying on the table and gave it black-haired girl.  - Now you should rest and don’t be nervous about this whole situation. - he added when suddenly the whole sorrounding has flied apart like a glass and now she was all alone standing in entire darkness and emptiness. She was hearing a lot of muffled voices. Someone was talking to her. Way off in the distance she saw a small, single-family home which was illuminated by sickly band of light. She started run into its direction. The more closer she was, the more she saw. Two mans was standing on the porch. One older, and the second one younger with a similar facial features to her. Her attention she focused on the plate with adress. Suddenly she felt as if the bed under her legs has fallen in and she alone started falling into the abyss.
- Dad! - she screamed, waking up from the dream. - nervously sweating she saw that she is laying in her bed. Then came this young man who was wearing white suit in dream.
- Kitsune, is everything alright? - he asked upset.
- I saw my father…  I know how does he look, where he is living… I’m sure that was him! - she added and Kenji sat on the corner of her bed.
- If you want, we can even drive there right now – he suggested.
- What if my mind is playing tricks on me? - she was feeling great uncertainty.
- And what if not? You have a chance to regain your past life! Your family must really be worried about you and is constantly looking for you! - he wanted to bring Kitsune to her senses.
- Living with you, Yugo and Alice also sounds appealing to me. You are also my family… - she didn’t know what she wanted. Through these weeks she already gifted them with a great sympathy.
- You’re unbelieviable… - he laughted – I understand that you have got attached to us because you had no one. But don’t forget that someone is waiting, and thinks that you are dead. - he was explaining.
- So why aren’t you continuing your old life? You didn’t even tell me anything about this expect of you are remembering it. - she frowned her eyebrows and the boy got annoyed.
- And what I have to tell you? - he asked suprised.
- The truth. - she pushed looking at his eyes. - It doesn’t matter what was that, it doesn’t matter how you were in the past. You are my friend and this will not change. I just want to know. - she said looking at Kenji who had a blank expression on his face.
- I was a murderer, this is what you wanted to know? - at his words it could be seen that she was entirely shocked by this. - Your silence speaks for yourself. - he murmured and has left the room. Kitsune didn’t know what to think about this. Kenji as a murderer? This shy, gentle and young man was capable of killing someone? She couldn’t believe at this, but on the other hand she knew that he wouldn’t lie to her. With an anormous reluctance she decided to got up and prepare for the journey. At the same time Kenji proclaimed his older brother that their charge have reminded herself about her father and the place where she lived. Deep inside in his soul, he didn’t want her to leave, but he knew that she should come back to her family. Opposite to him, she had somewhere to go back.

* A few hours later *
Yugo has stopped a car near the adress given by a girl. Kitsune looked through the window at her home that she saw in her dream. Looking at this new sorroundings, she felt really muddled and a little bit terrified. Kenji and Alice were silent.
- Ready? - asked Yugo while turning off the engine of the car.
- I have no choice… - she sighted and then whole team got out from the car. Black-haired girl was going as first, but her steps weren’t confident. She felt as if she was going  weak at the knees. Finally she came to the door. She looked behind at her friends, and then by her wobbling hand she pushed the bell. Seconds were passing by very mercilessly when she was hearing more and more clearly steps. After a moment, the door became unlocked and at the doorstep she beholded a grey-haired man from her dream. And when he saw her, he was in tears.
- Hope!- he screamed her true name and hugged tightly. - I was scared that you came to ZLF or TYLON hands! I was searching for you all that time! - he cried when suddenly he saw the three of friends, and then let go off his hand her confused daughter. - Maybe we will talk inside? I want to know what happend! - he invited a whole team to his house. They all sit at the table in the living room. On the background was playing classical music and the walls were decorated by a lot of family photos. When the man was talking to the three of unknown people, Hope was just staring at them carefully and she was’t saying anything.
- So, how did my daughter get at your house? - he started, staring at them carefully.
- My brother Kenji has found her unconscious at the forest. He took her to our home. Hope haven’t remembered anthing, so we took care of her and named Kitsune. We assure that we was taking good care of her and that she was safe. Today she brought back her memories about you, sir, and that’s why we are here. - explained Yugo. He was a little bit chaotic in this, because explaining has always been for him a weak point.
- I’m very grateful that you took care of her. - the man smiled – And I am very sorry that she could bring you some problems… I know my daughter very well.
- Problems? - broke in Alice, at the same time massaging her pregnancy belly. - This girl is a true angel. Do you want to say, Sir, that she to be different?
- It doesn’t matter. The most important thing is that she’s healthy and alive, and I have a debt of gratitude. I have started already to get over her death and today it turned out that my daughter is living. - he looked at Hope who was still watching pictures of her family. She looked as if she wanted to remind herself about these all situations that were pepetuated on the illustrations. After a while he directed his vision on the younger boy who was still remaining silent.
- Kenji has been especially giving her a lot of attention. He didn’t know who he was himself and he really understood her. - added Yugo. - Unfortunately, it’s about time and you, Sir, should talk with Hope.
The man once again thanked them, and the friends of Hope has left his home. Alice and Yugo already were sitting in the car. Kenji wanted do the same, when he heard a call. He moved around and came to the girl who was staying on the porch. He wasn’t saying anything.
- I want you to know, that I’m thankful for what you, Yugo and Alice has done for me. It really means a lot. - she smiled.
- Will you promise me something? - he asked.
- What is this? - she got interested.
- Don’t forget about me, right? - he tried to remain serious.
- Are you joking? - she hugged him with all her might. - You won’t dump me so easy! - she chuckled, and Kenji hugged her back. - There are a lot of lessons from ninjutsu waiting for us. - she added and the man laughed.
- So… Goodbye? - he wanted to make sure while letting her go.
- Yes… - she nodded, also letting him go. She was staying like this besides her home until her friends vanished from her sight. She already was missing them. At the same time her mind was thinking about what Kenji said to her. That he was a murderer. She didn’t understand anything from that. After a moment she heard a yelling from her father.
 A young man was staring at the passing setting through the car window. He seemed to be absent. Yugo noticed that looking at the upper mirror.
- You have probably gotten sick… - he started with a dumb smile.
- On what? - a brown-haired man asked suprised.
- I know very well on what. I didn’t born yesterday. - answered Yugo and Alice chuckled.
She knew what her husband meant.
- I will miss her, but it isn’t what you thinking. - he said, but after the amusement of his brother, he knew that he didn’t take his words seriously. All the way home he remained silent. After coming back also. He felt as if he have lost a part of himself. Propably like everyone who got isolated from their friend, who was there with you through the whole days.

An afternoon was coming and there was darker outside. After a long conversation when the Hope’s father fell asleep, Hope had the courage to enter her room. There, she was really shocked. The walls where dark and had posters of the rock and metal bands. Her desk was flooded with stud bracelets, and on the bed were laying two guitars. She started to wonder who she was. She felt as if in the strange place for her. She was standing montionlessly like this on the doorstep.
- Hope? - she heard her name and the voice sounded familiar. She looked back and saw an older tall boy. Like her, he had black hair and similar features. When he saw her face, his face turned pale as though he was staring at the ghost. She was silent, not knowing what to say. - You don’t remember me? - asked, and she shook her head. - It’s me, Levi. Your brother…
- My brother? - her eyes got glazed-over. - And where is mum? Father didn’t tell me anything about her yet… - she sighted and the boy was blank. - She passed away, right?
- Humans killed her. - he said – Only because they hate us, the zoanthropes. - he added, but she haven’t responded. She knew about the rules that were on the world. Their spieces were forcedly isolated from the people, and locked on the little ground of America.
    Only a part of the Zoanthropes had an access to humans. Levi was only standing and observing her. Hope dropped the guitars from her bed, and after that she sat on it, covering her face by hands. She was imagining this a little bit different, and regreted that she reminded herself about this home. From the pocket of her hoodie she pulled photo out, which was showing her and Kenji. She immediately broke down in tears, when she glanced at it. Her older brother sat beside her and hugged gently.
- Who is this person? - he asked, glancing at the photo. He associated this young face from somewhere.
- My friend Kenji. He is the one who found me and took care of, along with his brother and his wife. - she responded.
- And you won’t be seeing each other again? - he was investigative. Hope didn’t know, or rather didn’t remember who Levi really was.
- Tomorrow I’m going to get there, to him…
- So why are you crying? - he was suprised.
- Because this whole situation is overhelming me. I don’t know still, who I am, I don’t know what a purpose I have in live. I feel horribly bad when they are not around… - she let out a sob.
- It doesn’t matter what was in the past, but what is right now, so you should focus on that. Everything will be alright… - he kissed her on the forehead. - You have to go to sleep with that. Goodnight… - he signed her off and left the room, fastening the door. In the way to his room, he smiled. Immediately he got at his laptop, to get to the old data of the ZLF from the times, when so called ShenLong was running this group. He was himself with them, and was a royal sidekick towards a new leader. There he found a file of the youngster, who was illusively similar to the friend of his sister. That was him.
- So Kenji is a murderer. Bakuryu… - he whispered to himself. - A weapon of the past TYLON, trained by an ancient master of the ninjutsu, Kato Ryuzo. Also an old warrior, working for the ZLF… - he laughted, knocking at the keyboard as if he was mad, with an urge to get to the TYLON files. No wonder, that he was respectable in the whole organisation, which he is a member. And he owed this all to his hacking skills. After a long fight, with breaking through all the safety barriers, he has found what he wanted. At the same time, he was terrified. TYLON, and the human army were working on the biology weapon. The purpose of this deadly weapon, was to wipe out, once and for all, the shapeshifters. Whatever… It seems, that Bakuryu will be once again useful as a puppet of the ZLF… - he murmured and after this he started to copy all the files. In the Levi’s head, a plan springed out. He joined this organisation, because of his hate towards the humankind, who took his mother live. At the same time he didn’t want to harm his countrymans, like it was the habit of the ZLF, who wanted to convince shapeshifters in any possible existing way.
He was going to use Kenji, noninvisiable, without the ingeretion into his mind. He wanted to show people, where is their place. According to his conception, the young man should  set out, in the purpose, to baffle scientists plans. Without a problem he has found digits to the boy, and sent him an anonymous message about the TYLON’S plans. He only regreted that didn’t make up this idea earlier. Also, he sent an alarm to the human army, about the shapeshifter who was going to baffle their plans. Pursuant to his idea, Kenji should be cought, and taken by this wicked scientific corporation. He quickly grabbed the phone from his trausers pocket, to call to his leader.
- I hope that this is something important, because I’m a little bit busy… - an dry voice has broke the signal.
- I managed to find someone,who will help us turn this whole species against the humans. - he declared.
- I want see you tomorrow, in our lodging. Better not let me down again. - a person on the other side hung up.

Hope was sitting in the kitchen at the table, eating the food in silence, which was made by her father. He saw, that something is troubling his daughter. She was avoiding a talk.  She didn’t ask for anything. She seemed to be absent. She wanted to be, as fast as possible, with her friends.
- I see that you are eating in a hurry. Give me digits, and I will take you there… - he wanted to start any talk.
- Even now? - she asked.
- If you want… - he got up from the table, giving her a sign that they are leaving. And she, without saying anything, went with him to the car. Without a hesistance, she said where does she want to go, and after that they drived away. Through the whole way between them was an awkard silence. The trace was dragging, and every minute seemed to last a couple of hours. Finally, they stopped.
- Hope… - a man started talking, seeing how the girl is catching the handle to get out. - You are my daughter, and the only thing that I want, is your hapiness. You are now a completely different person, and I am just a stranger for you, and I see, that you are feeling bad in our home. Nothing seems to change that. If you think that you belong there with your friends, then stay there. You are an adult now, and you know what you are doing. I don’t have any influence on your decision. I just want you to be happy.
- Dad… I… - she stuttered.
- I have to drive there for you at afternoon, or no? - giving her two options to choose.
- Don’t get back for me… - saying that, she almost cried and got out from the car. She only looked at her father, who was leaving. She felt peace. In unexplained way, she felt at her family house endangered. This feeling was never assisting her, being around Yugo, Kenji and Alice. Brightened, she run to their house and knocked. Alice opened her who was holding a piece of cake. When she beholded her, she dropped this goody. She didn’t expect her that fast.
- I came back. - Hope smiled hesistantly.
- What has happend? - she got worried, letting her go to the home.
- I wanted by myself. I was feeling bad at my house, and I don’t want to be there again. I feel that I belong here… - after all, she was afraid of the refusal.
- We also had a hard night, and we think the same. - she smiled - Admittedly, Kenji and Yugo are absent, they left to run but they should be there soon. - she announced. Black haired girl took off her sneakers and followed her friend to make a tea. When the water was boiling, they cleaned up the cake that was laying by the door. With the ready drinks, they went to the living room, and turned on the TV to kill some time. They were also eating salt crisps. Hope was again felling normally. However, thoughts about her brother tormented her. At the same time, he was subconsciusly close for her, but he was arousing fear. Not necessary his person, but something what could be connected with him. She didn’t know what, though.
Some memories from the past started to haunting her, but she couldn’t glue them back together. In her mind, the biggest hole was drilling a vision of the pale, greyish-violet eyes. When she was only thinking about them, she was fueled by fear and didn’t remember who was the owner of those pair of eyes. Surely no one who was good.
 After a long time, the girls heard a lamming of the door, which meant the comeback  two of the brothers. A laughing and joshing could be heard also. Hearing the sound of the TV, they immediately has gone to the living room, to greet Alice. They didn’t expect Hope, though. Seeing her, both of them were suprised.
- She came back to us. - started Alice.
- But we hope at last that she’s not going anywhere, anymore? - Yugo wanted to convince himself, but he knew the answer.
- You are my family... - sumed up black haired girl. Kenji didn’t say anything but deep inside he was content from how has it ended. He wanted to have her close, especially after receiving the anonymous message, that was revealing TYLON’S plans. He didn’t tell about that anyone. For all costs, he wanted to protect his close one’s.

Bloody Roar - Re:Birth - Epizod 5

  Alice obudziła się późnym rankiem. Nie do końca pamiętała kiedy zasnęła poprzedniego dnia. Leżała na kanapie otulona ciepłym kocem. Wstała ociężale i zaczęła się rozglądać po mieszkaniu. Panowała dziwna cisza. Powoli poszła do pokoju Hope, ale nie zastała tam jej. Przeszukała też ogród i resztę mieszkania, ale po niej nie było ani śladu.
 - Ja chyba jeszcze śpię... - mówiąc to ziewnęła i podrapała się po głowie. Wtedy do domu weszła Uriko z dwiema siatkami zakupów - Co ty tu robisz? - zdziwiła się.
 - Hope poszła z jakimiś chłopakami poszukać Yugo i Kenji, bo coś się chyba stało. Więc poprosiła mnie, żebym z tobą była podczas ich nieobecności. Nic więcej nie wiem. - odparła odkładając zakupy na podłogę tuż przy wejściu do kuchni.
 - Boże święty... - westchnęła Alice powoli osuwając się na podłogę i trzymając się za brzuch. Brązowowłosa natychmiast do niej podbiegła.
 - Błagam, Alice, nie rób mi tego teraz! Oddychaj! - starała się ją jakoś uspokoić i przywrócić do normy. Jednak to nic nie pomagało.
 - Będzie dobrze. Zrób co ci powiem, okej? - złapała przyjaciółkę za dłoń, a ta przytaknęła - Zadzwoń do Hiro z WOC. Jego numer wisi na lodówce. Wytłumacz mu sytuację, on przyśle nam najlepszą opiekę medyczną. Dopóki się nie zjawią, będziesz musiała nade mną czuwać. - wyjaśniła wszystko spokojnie i wyraźnie.
 - Tak! Jasne! - wykrzyknęła i poleciała do kuchni do telefonu. Nie musiała długo czekać. Trochę się jąkała, ale przedstawiła siebie, oraz całą sytuację. Hiro był dłużny przysługę Yugo, więc nie mógł odmówić. Oznajmił, że zaraz się tym zajmie i przyjadą najszybciej jak to tylko możliwe. Po całej rozmowie wróciła do Alice, która była nazbyt spokojna, chociaż wyraz jej twarzy wskazywał na okropny ból. Uriko pomogła się jej podnieść i pójść do salonu, żeby mogła wygodnie usiąść na kanapie. Każda minuta oczekiwania zdawała się trwać godzinami. Przestała już nawet liczyć czas, bo wiedziała że to nie pomoże żadnej z niej, a wzbudzi jedynie nie potrzebną panikę. Wtedy obie usłyszały głośny trzask drzwi wejściowych i kroki kilku osób. Jako pierwszy w salonie pojawił się młody mężczyzna w czarnym mundurze. Jego włosy były brązowe, ułożone na prawą stronę, a boki miał wygolone, oczy zaś szaro zielone. Był łudząco podobny do jednego ze znajomych Hope, z którymi ruszyła na poszukiwania. Tuż za nim pojawiła się młoda niska, niebieskooka blondynka w kitlu lekarskim i kilku jej asystentów.
 - W samą porę, Hiro... - Alice z trudem się uśmiechnęła na ich widok.
 - Moja przyjaciółka, Sophie, ci pomoże. Jest najlepszym medykiem w całej naszej organizacji. - przedstawił blondynkę, która już rozkładała matę na podłodze, a jej ekipa dezynfekowała stół, na którym zaraz rozłożyli sprzęt medyczny. Hiro delikatnie ułożył Alice na macie, a Sophie wyprosiła Uriko i mężczyznę z salonu, by móc przeprowadzić badanie. Ci posłusznie wyszli i poszli do kuchni. Uriko chcąc się czymś zająć, wzięła się za rozpakowanie zakupów. Ten usiadł przy stoliku i obserwował ją. Widział, że była zdenerwowana.
 - Spokojnie. Jest w dobrych rękach. - pocieszył ją.
 - Wiem, ale jest mi przykro, bo wiem że chciała by Yugo był przy tym... - wymsknęło jej się.
 - A gdzie jest Yugo? - zainteresował się spostrzegając jej zakłopotanie.
 - Poszedł szukać Kenji, bo chyba znowu wpakował się w kłopoty. - zaczęła opowiadać i dokładnie opisała osoby, które poszły mu na pomoc. Hiro aż zatkało. Jednym z tych ludzi był jego starszy brat, Negan. Jednak nie pałali do siebie sympatią. Gdy tylko ich drogi się rozeszły zaczęła się wzajemna nienawiść.
 - Twoje opisy pasują idealnie do osób podejrzanych przez WOC o współpracę z ZLF... - mruknął - Mogą sprawić jeszcze większe problemy. Nie bez powodu zgodzili się pomóc.
 - Chcesz powiedzieć, że Hope może mieć coś wspólnego z ZLF? - zdziwiła się i zrobiła wielkie oczy.
 - Nie. Ale jej przyjaciele. Prawdopodobnie ona nawet nie wie kim są i im ufa. Wiesz może gdzie się udali? Mogę zapobiec katastrofie, póki jeszcze jest czas.
 - Niestety nic więcej nie wiem. Hope się spieszyła i nie powiedziała mi zbyt wiele. - westchnęła zaniepokojona. Teraz i ona zaczęła się zamartwiać o swoich bliskich. Na zabicie czasu i stresu zaczęli rozmawiać na luźniejsze tematy. W ten sposób powoli zaczynali poznawać siebie nawzajem wykazując podobne cechy osobowości. Nagle ich rozmowę przerwał stłumiony dźwięk płaczu noworodka. To oznaczało tylko jedno. Już było po wszystkim. Uriko odetchnęła po wszystkim i oczekiwała aż ktoś ją w końcu tam zawoła.

 Wayne i Kira spotkali się na stołówce wojskowej, tak jak wcześniej uzgodnili. Odebrali posiłek i w ciszy rozglądali się za ustronnym miejscem do rozmowy. Nie chcieli, by ktoś ich przypadkiem usłyszał, bo mogli by naklepać sobie sporych problemów. Usiedli w rogu wielkiej sali, gdzie prawie nikogo nie było.
 - I co? Znalazłeś coś? - zaciekawił się Wayne w oczekiwaniu na odpowiedź przyjaciela.
 - Poniekąd. Nie to co nas interesuje, ale równie ciekawe. Wojsko planuje atak zbrojny na Zoanthropy. W tym celu TYLON tworzy jakieś Berserkery i ludzkie Zoanthrope, takie jak ja. Myślę, że to część układanki. Lada moment może wybuchnąć armagedon. - wyszeptał rozglądając się, dla pewności że nikt nie słyszy.
 - Czyli to może być coś większego? - zszokował się blondyn.
 - Tego nie jestem pewny, ale na to wygląda. Może znalazł bym coś więcej, ale musiałem się ewakuować, by mnie nikt nie przyłapał. - wytłumaczył - Ale mam już pomysł na dalsze działanie. Wymkniemy się i udamy się do TYLON jak gdyby nigdy nic. Podrobię nakaz przeszukania placówki w celu znalezienia intruzów. Najwyżej wytłumaczymy to jako fałszywy alarm.
 - A co jak ktoś nas zdemaskuje?
 - Myślisz, że ktoś się nad tym będzie zastanawiać jeżeli usłyszą o zagrożeniu? Na pewno musimy się streszczać, by nie narobić problemów tamtej grupie Zoanthropów. Nie mogą tam dotrzeć przed nami. - powiedział.
 - To teraz mamy najlepszą okazję. Nasze oddziały mają dwugodzinną przerwę, więc nikt też nie będzie nas szukać. Daleko nie mamy. Czasu wystarczy. - zaproponował Wayne.
 - Wiesz, że jeżeli coś pójdzie nie tak, to już nie będziemy mogli tu wrócić? Zawsze możesz zostać.
 - I tak siedzę w bagnie po uszy, więc co mi szkodzi? - zaśmiał się blondyn, dając do zrozumienia przyjacielowi, że nie puści go samego. Nie zamierzali marnować cennego czasu. Zostawili wszystko i wzięli jeden z terenowców, by jeszcze szybciej dostać się do korporacji. Trasa im się dłużyła niesamowicie, chociaż nie minęło zbyt wiele czasu. Na miejscu ochrona widząc wojskowych, wpuściła ich bez słowa i zbędnych pytań, czego ta dwójka zupełnie się nie spodziewała. Wyszło to na ich korzyść. Nie mieli kiedy podrobić nakazu. Zaparkowali tuż przed budynkiem i wysiedli z auta pewni siebie, by nie zwrócić na siebie większej uwagi. Gdyby któryś z nich okazał jakąkolwiek niepewność, mogło by się to stać trochę podejrzane. Przechodząc obok jednego z naukowców, Kira potajemnie wyciągnął z jego kieszeni przepustkę, która umożliwiała otwarcie wszystkich drzwi w budynku. Jak gdyby nigdy nic weszli przez główne wejście i rozejrzeli się po korytarzu, szybko decydując by iść na lewo do windy. Udali się na samą górę. Intuicja ich nie myliła. O dziwo, korytarze na tym piętrze były puste. Ich uwagę przykuł krzyk wydobywający się zza drzwi jednej z sal. Postanowili to sprawdzić. Podeszli bliżej. Ściany były szklane, więc zorientowanie się w sytuacji nie było problemem. Wewnątrz małej sali laboratoryjnej ujrzeli tylko jedną osobę. Był to młody mężczyzna przykuty do metalowego stołu. Do jego żył podpięta była kroplówka z jakąś błękitną mazią. Kira od razu go rozpoznał. To był Kenji. Jego twarz krzywiła się od bólu. Wtedy ujrzeli coś, czego kompletnie się nie spodziewali. Żołnierz zapamiętał, że formą bestii ninja był kret, natomiast jego ciało przechodziło metamorfozy z sekundy na sekundę w zupełnie różne antropomorficzne gatunki zwierząt. Na ten widok się przerazili. Wiedzieli, że TYLON prowadzi eksperymenty na zmiennokształtnych, ale nie w taki sposób.
 - Co oni, do cholery, mu zrobili? - głos Wayna drżał.
 - Być może on jest częścią tej broni... - zaczął się zastanawiać. Jednak ktoś postanowił przerwać ich spekulacje.
 - Tak. On będzie bronią. - usłyszeli kobiecy głos. Odwrócili się nerwowo, by ją zobaczyć. Miała na sobie biały kitel i okulary. Jej włosy były brązowe, lekko pofalowane i sięgały do ramion. Wyraz twarzy miała łagodny - Wiem po co tu jesteście. Ja i wielu innych naukowców stoimy po tej samej stronie i nie chcemy dopuścić, by broń została użyta.
 - To dlaczego, szanowna pani, tego nie przerwie?! - uniósł się Kira pokazując ręką na pół przytomnego Kenji za szklaną ścianą.
 - Obecnie ten projekt należy do dr. Ramirez i dr. Busuzimy. Jednak nie na długo. Chcemy wykorzystać go do pomocy Zoanthropom. Takich polimorfów stworzyli więcej, ale tylko ten chłopak przeżył eksperyment. - wyjaśniła.
 - Z całym szacunkiem, dr. Oblivion... - zwrócił się brązowowłosy czytając jej identyfikator przypięty do kołnierza - Ale to są jakieś ku*wa jaja? A co z tą trucizną, która ma się wkrótce dostać do atmosfery? I armią zwierzęcych marionetek?
 - Skąd o tym wszystkim wiecie? Wojsko nie posiada aż tylu naszych danych? - zdziwiła się.
 - Od kogoś, kto też zamierza zniszczyć to wasze ustrojstwo. - warknął.
 - Nie możecie tego zniszczyć! To mogło by doprowadzić do jeszcze większej katastrofy. - uprzedziła - Zapewniam was, że moja ekipa wplątana w projekt trucizny robi co może, by przedłużać i sabotować prace. Musicie stąd jak najszybciej wyjść. Może jest coś innego co mogłabym dla was zrobić? - zaproponowała.
 - W sumie, to jest coś... - mruknął Kira po chwili namysłu - Za jakiś czas przyjdzie tu kilku obcych. Dopilnuj, by mogli się tutaj dostać i odbić tego chłopaka. - ponownie wskazał na Kenji. Chciała coś powiedzieć, ale on jej przerwał - Nie interesuje mnie jak to zrobisz. W przeciwnym razie ujawnię wszystko. Żegnam. - poszedł w swoją stronę, a Wayne tuż za nim. Bez większego problemu dostali się do swojego terenowca i wyjechali po za teren obiektu w przeciwną stronę niż ich baza wojskowa.
 - Myślę, że wiemy wystarczająco. - oznajmił Kira prowadząc pojazd.
 - Co żeś znowu wymyślił? - zainteresował się blondyn.
 - Trzeba znaleźć naszą wesołą gromadkę i przedstawić im sytuację. Przy okazji przekazać gdzie mają się kierować, by nie błądzić po laboratoriach.
 - To się skończy katastrofą... - podsumował.
 - Wiem, ale próbować warto.

Bloody Roar - Re:Birth - Epizod 4

  - Kenji... Gdzie jesteś bracie? - Yugo pytając samego siebie oparł się zmęczony o pobliskie drzewo. Słońce powoli zachodziło. Jednocześnie martwił się też o Alice i dziecko, które nosiła pod sercem. Westchnął głęboko żeby pozbierać myśli. Zastanawiało go dlaczego Kenji zniknął tak nagle i bał się, że to mogło oznaczać coś większego. Szczególnie jeżeli wybrał się w stronę granicy. Wtedy z obu stron zaszło go dwóch mężczyzn. Żołnierzy. Zaklął w myślach na ich widok. Jeden z nich miał na sobie standardowy mundur, a spod czapki wystawały mu blond włosy. Drugi z nich zdawał się odstawać i nie być podporządkowanym normom. Ubrany był w czarną koszulkę na ramiączkach, bojówki oficerskie i desanty. Jego brązowe włosy były rozczochrane, a błękitno zielone oczy dokładnie skupione na Yugo. Celował do niego bronią i obserwował każdy ruch.
 - Co tutaj robisz? - zaczął blondyn. Yugo milczał. Wtedy wszyscy troje usłyszeli jak ktoś przebiegał przez zarośla.
 - Wayne. Przypilnuj go. - drugi wydał polecenie - Pójdę to sprawdzić, możliwe że nie jest sam. - dodał, a jego sylwetka zaraz zniknęła w krzakach. Nie było go już dłuższy czas. Z gęstych liści wyłoniły się trzy sylwetki. Dwóch młodych mężczyzn i Hope. Oczy Yugo natychmiast zrobiły się trzykrotnie większe. Ona i rudy chłopak w skórzanych spodniach i kamizelce z puchem przy kołnierzu przybrali swoje formy bestii. Fenka i lisa. Trzeci nie zmienił kształtu, co było dość dziwne, gdy razem z futrzakami rzucił się do ataku na uzbrojonego żołnierza. Gdy się zbliżali, w biegu się rozproszyli na różne strony co mocno rozproszyło Wayna i nie wiedział w kogo celować. Nim zdążył coś zrobić, chłopak w czerwonej kraciastej koszuli odebrał mu broń, Hope przewróciła, a rudy lis usiadł na plecach żołnierza i szybko obezwładnił. Wtedy wrócili do swoich ludzkich postaci.
 - Już nie jesteś taki cwany, co? - zaśmiał się rudzielec patrząc znacząco na Levia trzymającego karabin. Wycelował w głowę Wayna.
 - Teraz odpowiesz nam na kilka pytań... - mruknął odgarniając czarną grzywkę z oczu. Hope natychmiast podeszła do Yugo.
 - Wszystko w porządku? - zapytała przykładając dłoń do jego ramienia.
 - Tak... - odparł - Możesz mi wyjaśnić, co ty tu robisz? Co to za ludzie? - zaczynał wyglądać na wściekłego.
 - Gdyby nie my, to miał byś spore kłopoty! - uniosła się na niego - Jesteśmy tu po to, by pomóc znaleźć ci Kenji. Z resztą widzisz, że sam nie dał byś rady... - zmarszczyła czoło.
 - A co z Alice?
 - Zadzwoniłam po Uriko, gdy zasnęła. Gdy przyjechała, to ruszyliśmy w drogę. Wszystko mamy dokładnie przemyślane. - mówiła. Tym czasem drugi żołnierz rozglądał się po okolicy przedzierając się przez chaszcze. Stwierdził, że nic nie ma więc postanowił wrócić do towarzysza. Gdy się odwrócił zobaczył za sobą wysokiego mężczyznę w skórzanej kurtce, ciemniejszej cerze i czarnych włosach. To był Negan.
 - Spieszysz się gdzieś? - zainteresował się unosząc brew do góry i przygotował się do ataku. Brązowowłosy zaśmiał się kpiąco i również przyjął pozycję bojową.
 - Nie, a ty? - zapytał.
 - Tak. Do spuszczenia tobie wpier*olu. - syknął przez zęby Negan. Mundurowy od razu ruszył w jego stronę przyjmując postać hieny. Spodziewał się tego. Blokując atak powalił go na ziemię. Przy okazji zerwał z jego szyi nieśmiertelnik. Na blaszkach wykute były jego dane.
 - Kira Drago... - przeczytał na głos - Zoanthrope walczący w imię ludzi, a to fascynujące... - odsunął się kawałek chowając to do kieszeni. Tym samym pozwolił wstać przeciwnikowi.
 - Urodziłem się człowiekiem... - mówił obserwując go - TYLON zmodyfikowało mnie tak, abym bez większego problemu mógł walczyć z takimi jak ty...
 - Jak na razie obrywasz, a nie zdążyłem się nawet przekształcić... - Negan wzruszył ramionami prowokując go.
 - Gardzę tobą... - warknął. Już dawno nie zdarzyło się, by jakiś Zoanthrope stanowił dla niego problem. Irytowało go to.
 - Ja tobą też, i co z tego? - zaśmiał się przewidując, że wróg znowu na niego zaszarżuje. Tym razem go tylko uniknął. I tak cały czas. Chciał go zmęczyć. W końcu stwierdził, że pora kończyć zabawę i przekształcił się w potężnego czarnego velociraptora. Boki jego łuskowatego ciała zdobiły blade fioletowe wzory. Kira na jego widok się przeraził. Nie spodziewał się spotkać czegoś takiego. Gad z całej siły kopnął go w brzuch, a hiena wróciła do swojej ludzkiej postaci. Nie mógł się ruszyć. Bolała go cała klatka piersiowa i miał problem z normalnym oddychaniem. Raptor złapał go zębami za nogę i zaczął ciągnąć po ziemi w stronę swoich ludzi. W końcu dotarł i rzucił Kirą w ich stronę, a Lucas i Levi od razu go związali i posadzili plecami do Wayna, który miał knebel w ustach. Cała czwórka ich otoczyła niczym wygłodniałe wilki, a Yugo się im tylko przyglądał. Pierwszy raz widział takie zachowanie Hope. Negan wrócił do swojej ludzkiej postaci i kucnął naprzeciw Kiry patrząc na Lucasa.
 - Tamten coś wyśpiewał? - zapytał.
 - Jedynie prośby o oszczędzenie życia... - prychnął rudzielec śmiejąc się.
 - Może jeszcze da się go jakoś złamać... Jak myślisz? - zwrócił się do Kiry, który był przerażony jak nigdy wcześniej w życiu, ale świetnie to ukrywał pod kamienną miną. Patrzył na Negana z taką nienawiścią, że gdyby tylko mógł to samym spojrzeniem by go zabił.
 - Raczej wątpię, że coś wie... - wtrącił Yugo - Widać to po nim. Nie ma się co znowu fatygować. - dodał, a Wayne zerknął na niego z wdzięcznością. Hope odepchnęła Negana na bok i sama usiadła po turecku na przeciw żołnierza.
 - Odpowiesz mi na kilka pytań, jasne? - uśmiechnęła się sarkastycznie. Odwzajemnił ten sam typ uśmiechu.
 - W detektywa się bawisz? Co ty myślisz, że jak spojrzysz na mnie tymi swoimi ślicznymi zielonymi oczkami, to zrobię co zechcesz? - chichrał niczym hiena perfidnie z niej kpiąc. Ta tylko się zamachnęła i strzeliła mu soczystego liścia w twarz.
 - Wkurzysz mnie, a przestanę być łagodna... - warknęła, a Lucas i Levi zaczęli buczeć jak banda małolatów - Co wiesz o projekcie TYLON?
 - Chodzi ci o jakiś konkretny? Bo mają ich sporo... - perfidnie przedłużał sprawę.
 - Co wiesz o broni biologicznej, która za jakiś czas ma się rozprzestrzenić w powietrzu na całym świecie i uśmiercić wszystkich zmiennokształtnych? - wyłożyła karty na stół.
 - Że co? Co wy tam ku*wa palicie? - jeszcze bardziej zaczął się śmiać - Nic o tym nie wiem... Nawet jeżeli to prawda, to nie mój problem. Mnie to nie zabije.
 - Mówisz? - wtrącił Negan - Zmodyfikowali cię, co sprawia że jesteś jednym z nas. Też zdechniesz. - sprostował, co zasiało w Kirze ziarno niepewności - Myślisz, że ich obchodzi kim jesteś i co dla nich robisz? Ludzie chcą się nas pozbyć... wszystkich.
 - Jeszcze jakieś pytania? - brązowowłosy chciał to już mieć za sobą.
 - Tak. - oznajmiła Hope. Wyciągnęła z kieszeni zdjęcie, na którym była ona i Kenji - Widziałeś może tego chłopaka?
 - Moja ostatnia zdobycz... - prychnął ironicznie.
 - Co z nim zrobiłeś?
 - Oddałem w ręce TYLON. - z trudem wzruszył ramionami.
 - Więc już wiemy co robić. - rzekł Negan, a wszyscy poszli za nim. Jedynie Levi zatrzymał się przy żołnierzach. Zdjął Waynowi knebel z ust.
 - Normalnie byśmy was zabili. Ale świadomość tego jak umieracie przez TYLON z brudnym sumieniem sprawi nam większą przyjemność. Adios! - pożegnał się, a kilka metrów dalej rzucił sztylet. Znalezienie go, by móc się uwolnić nie było już jego zmartwieniem. Gdy dołączył do reszty Yugo się nagle zatrzymał.
 - Dobra, Hope. Dowiedziałem się już dość sporo i prawdopodobnie to był motyw wymknięcia się Kenji. - zaczął - Ale chcesz mi powiedzieć, że jedynymi osobami które są w stanie pomóc to nerd, bandyta motocyklista i zniewieściały narcyz?
 - Zważaj na słowa... - pogroził Lucas.
 - Nie nie doceniaj ich. Mój brat, Levi, jest hakerem i będzie w stanie zapewnić nam spokojne wejście do laboratorium. Negan nie ma sobie równych w walce, a Lucas świetnie odwraca uwagę, osłania tyły i atakuje z dystansu. - przedstawiła każdego po kolei - Bez nich nie damy rady odbić Kenji. Yugo, ja chcę mu pomóc tak samo jak ty!
 - To trzeba było zadzwonić do Hiro, który powiadomił by całe World of Co-Existence, skoro wyrwaliście takie dane! - krzyknął, a Negan na samo wspomnienie o tym imieniu się dyskretnie skrzywił.
 - Wtedy by wybuchła panika i zapanował by chaos... - zaznaczył Levi - A nam zależy na tym, by ludzie się niczego nie spodziewali. Wtedy łatwiej będzie zniszczyć broń i odbić waszego ziomka. - dodał - I lepiej będzie jak gdzieś rozbijemy mały obóz. Już zaraz będzie ciemno.

 Wayne i Kira siedzieli w trawie związani. Oboje byli mocno zdruzgotani całą sytuacją. Zaczęli się też głębiej zastanawiać nad słowami swoich wrogów, chociaż powoli przestawali ich tak postrzegać. Nauki czerpane w wojsku wpajały im, że Zoanthrope to niebezpieczne istoty, które zawsze znajdą okazję żeby zabić. Więc jakim cudem żyli?
 - Myślisz, że mogą wiedzieć o czymś co przed nami ukrywa rząd? - zapytał blondyn. Jego głos był trochę niespokojny. Urodził się Zoanthropem, ale udawał człowieka dla własnego bezpieczeństwa. Jedyną osobą, która o tym wiedziała był Kira.
 - Pewności nie mam, ale wątpię że wyssali by to z palca. Tylko głupiec chciałby się włamać do TYLON bez konkretnego powodu. - odparł.
 - Sytuacja nie wygląda ciekawie... - westchnął Wayne.
 - Co powiesz na mały sabotaż? - zaproponował Kira.
 - Może pierw wypadało by się uwolnić?
 - Myślisz, że tego nie wiem? - zaczął się nerwowo wiercić próbując uwolnić ręce. Wtedy przypomniał sobie o nożu, którym Levi rzucił gdzieś dalej. Uważał, że chłopak nie bez powodu go wyrzucił. Chciał żeby się uwolnili - A to cwaniaczki... Wszystko dokładnie przemyśleli.
 - O czym ty gadasz?
 - Mam pomysł. - Kira przewrócił się na ziemię i zaczął się czołgać w kierunku upadku ostrza. Po dłuższej chwili udało mu się go znaleźć. Złapał zębami za rękojeść ostrza i podniósł się do pozycji siedzącej. Szybko przeciął liny na nadgarstkach. Ujął nóż w dłoń i to samo zrobił ze sznurem na kostkach. Wstał i podbiegł do przyjaciela żeby go uwolnić.
 - To co, idziemy za nimi? - Wayne już chciał ruszyć w drogę.
 - Nie. My się zajmiemy sprawą od wewnątrz, co tamtym ułatwi sprawę. - uśmiechnął się dziwnie.
 - Więc co planujesz?
 - Wrócimy do bazy. Poszperam trochę w papierach generała. Jeżeli nic nie znajdę, to będę musiał wykombinować pretekst, żeby wysłali mnie do TYLON razem z tobą i tam powęszymy. Jeżeli oni mieli rację, to będzie trzeba coś spaprać w laboratorium. Tylko nie wiem, czy uda nam się to zrobić dyskretnie. Jeżeli zrobi się gorąco, to będzie trzeba uciekać. Rozumiem wszystko, ale ludobójstwo to już przesada. Nie w tym celu zaciągnąłem się do wojska. - wytłumaczył.
 - To brzmi jak czyste wariactwo... Czasami się zastanawiam, czy rodzice nie zamykali cię w piwnicy podczas burzy z piorunami. - zaśmiał się - Ale wchodzę w to! - przybili sobie piątkę i ruszyli w kierunku swojej bazy wojskowej.

 Zapadł kompletny zmrok. Yugo udało się znaleźć bezpieczne miejsce, w którym rozbili obóz. Levi i Negan chodzili w okolicy i patrolowali, by ostrzec przed potencjalnym niebezpieczeństwem śpiącą resztę. Jedynie Hope nie mogła zasnąć. Nie czuła się pewnie w towarzystwie Lucasa, więc leżała blisko Yugo. Wierciła się w trawie z boku na bok. Po chwili zerwała się gwałtownie i wstała na proste nogi. Wyszła z osłaniających ich zarośli i zaszyła się za wielkimi skałami. Usiadła i oparła się o głaz głęboko wzdychając. Rozejrzała się po okolicy dla pewności, że nikt jej nie widział. Nie chciała przypadkiem wpaść na Negana. Po chwili wyciągnęła zdjęcie, które cały czas trzymała w kieszeni. Z jej oczu od razu zaczęły lać się łzy. Brakowało jej Kenji. Wiedziała, że jak go tylko znajdzie to uściska go z całej siły i palnie w głowę za to co zrobił.
 - Dlaczego to zrobiłeś, idioto? - wyszeptała.
 - Hope? - gdy usłyszała głos swojego brata od razu schowała zdjęcie do kieszeni. Levi od razu zauważył jej zapłakaną buzię. Uklęknął przy niej i złapał delikatnie za jej podbródek, przy czym kciukiem przetarł jedną łzę z policzka siostry.

 

  - Wszystko w porządku? - zapytał z delikatnym pocieszającym uśmiechem, ale ona nie odpowiadała - Brakuje ci go, prawda?
 - To wszystko moja wina! Gdybym go zatrzymała, to teraz wszystko wyglądało by inaczej! To przeze mnie może dziać mu się teraz krzywda! - wydusiła z siebie szlochając i rzuciła w ramiona brata. Levi objął ją jedną ręką, a drugą zaczął głaskać ją po głowie. Zawładnęły nim ogromne wyrzuty sumienia. Hope obwiniała się za jego winy. Chciał powiedzieć jej prawdę, ale nie potrafił.
 - Pomyśl o tym inaczej. Podjął się tego zadania, bo widocznie wasza przyjaźń wiele dla niego znaczy i chciał cię ochronić. Poświęcił dla ciebie wszystko. - starał się ją jakoś pocieszyć.
 - I co z tego? Już wolała bym zginąć od broni TYLON, ale z nim obok, niż iść w nieznane i znaleźć go martwego... - z tego wszystkiego zaczęła się aż trząść. Starszy brat jeszcze mocniej ją uścisnął.
 - Przysięgam ci, że wszystko będzie dobrze. On żyje i znajdziemy go, razem. - mruknął, a ona powoli zaczęła się uspokajać. Przez chwilę siedzieli tak wtuleni w siebie w zupełnym milczeniu.
 - Kocham cię, Levi... - przerwała ciszę uśmiechając się.
 - Ja ciebie też, siostrzyczko. - poczochrał ją po włosach. Tą chwilę przerwał im Negan patrząc na nich podejrzliwie.
 - Nie miałeś przypadkiem pilnować okolicy? - prychnął. Bał się, że Levi ponownie go zdradzi i będzie sabotować.
 - Zauważyłem przerażoną Hope, więc się tym zainteresowałem. Miała zły sen. To moja siostra, więc chyba normalne że do niej przyszedłem? - zielonooki podniósł się i stanął twarzą w twarz ze swoim szefem. Wyglądali jakby oboje mieli się sobie rzucić do gardeł.

Yoru Ōgami - redesign

 Zrobiłam mały redesign postaci Yoru, a mianowicie jego stroju. Bo wcześniej miał być szary z czerwonym kołnierzem, ale uznałam, że lepiej będzie zrobić go w chłodniejszych barwach.

 

I tym razem zdradzę więcej na jego temat. W Re:Birth nie pojawi się od prędko, a na pewno nie w takiej postaci, ale pracuję już nad historią w pełni poświęconą Yoru. Taki spin off, ale w pewnym sensie kontynuacja Re:Birth. Potwierdzam też, że Yoru jest synem Kenji i jednej z wielu innych postaci, które się pojawią. Bieg wydarzeń w historii pokaże wiele podpowiedzi.
Co prawda, na rysunku Yoru wyszedł dojrzale, ale jest to dwunastoletni chłopiec, który ledwo ma 150 cm wzrostu XD

Bloody Roar - Re:Birth - Epizod 3

 Negan przebywał samotnie w kwaterze, nerwowo chodząc w jedną i drugą stronę. Męczył go jakiś problem, którego nie potrafił rozwiązać. Walczył tak z myślami, aż w końcu nie wytrzymując napięcia walnął z całej siły pięściami w stół. Ostatni raz tak bezradnie czuł się, gdy przebywał w sierocińcu, gnębiony przez ludzkie dzieci za swoją odmienność. Wtedy do pomieszczenia weszła szczupła, czarnowłosa dziewczyna ubrana w skórzane spodnie, glany i ramoneskę z ćwiekami przy kołnierzu.
 - Hope... - mruknął, gdy ta podeszła do niego i czule objęła. W tym momencie obdarował ją pocałunkiem nie chcąc się oderwać. Po chwili wspomnienie to prysnęło niczym mydlana bańka. Negan leżał sam w swoim łóżku, a ta gryząca go sprawa została już dawno rozwiązana. Bolało go coś innego. Zdrada przez wiernego przyjaciela, Levia i strata Hope. Mimo wszystko, sytuacja z dziewczyną była dużo bardziej skomplikowana, niż mogło by się wydawać. Jej uczucia wobec niego nie były prawdziwe, a raczej wszczepione poprzez pranie mózgu i mieszanie w jej wspomnieniach. Jednak Neganowi to wystarczało. Wiedział, że bez tych okoliczności, takowa sytuacja nie miała by nigdy miejsca. Wiedział gdzie przebywała jego miłość. Z łatwością mógłby ją dorwać i przeprowadzić kolejny zabieg na jej umyśle, ale w głowie drążyły mu słowa Levia. Następna ingerencja w jej psychikę mogła by zrobić z Hope nierozumne warzywo, które nie zdawało by sobie sprawy z własnego istnienia, lub co gorsza - zabić ją. Zrezygnowany westchnął i przewrócił się na drugi bok. Nie potrafił określić tego co czuł w danym momencie.

 - Co ty chcesz ze mną zrobić? - zapytał Kenji. Nie mógł się ruszyć. Był związany i ciągnięty po ziemi za sznur, który trzymał młody żołnierz.
 - Ja? Nic... - mruknął - Jedyne co muszę zrobić, to dostarczyć cię Tylon. Ninja nie odpowiedział. W zasadzie, to ta korporacja była jego celem, a w taki sposób mógł się tam dostać dużo łatwiej. Bał się jednak komplikacji. Wiedział, że jeżeli nie uda mu się wydostać, to już nie wróci. Nie zobaczy już Yugo, Alice i Hope. Żałował, że nie powiedział jej przed odejściem o tym, o czym już dawno chciał ją uświadomić.

 Yugo i Alice przygotowywali śniadanie w oczekiwaniu na resztę śpiochów. W trakcie się też wygłupiali i śmiali. Za oknami było szaro i lało jak z cebra. Od czasu do czasu, krajobraz rozjaśniały błyskawice. Wtedy do kuchni weszła zaspana Hope. Była blada, miała wory pod oczami i rozczochrane włosy. Przeszła ciężką noc. Kiwnęła tylko głową na powitanie i usiadła zrezygnowana na krześle. Ci spojrzeli na nią bezradnie widząc, że coś się stało.
 - Ja z nią porozmawiam... - oznajmił mężczyzna i usiadł przy stole naprzeciw skołowanej dziewczyny - Wszystko gra? - zaczął. Ona tylko zerknęła na bok i nie odzywała się - Kenji? - spróbował ponownie. Dziewczyna słysząc te imię zaczęła cicho szlochać. Nie wiedziała od czego zacząć - Hope, co on zrobił? - dociekał, a jednocześnie był zdziwiony. Jego młodszy brat nie miał w zwyczaju doprowadzać kogoś do takiego stanu.
 - Yugo... ja... Kenji... bo on ten... - jej oddech przyspieszył.
 - Już, spokojnie... - Alice widząc całą sytuację podeszła do czarnowłosej i położyła dłoń na jej ramieniu - Złap oddech i powiedz co się stało.
 - Kenji wymknął się gdzieś w nocy, ja za nim poszłam. Kazał mi wracać do domu i nie powiedział, gdzie poszedł. Niby komuś w czymś pomóc... nie mogłam go zatrzymać, chociaż prosiłam żeby wrócił... - szlochała coraz bardziej, a Alice ją objęła czule.
 - Cholera jasna! - Yugo walnął pięścią w blat stołu, że aż się wszystko zatrzęsło. Dziewczyny spojrzały na niego wielkimi oczami - On nie znika ot tak. Muszę go znaleźć, zanim właduje się w kłopoty. - wstał - Gdzie szedł? - zerknął znacząco na Hope.
 - W stronę gemstone lake. - odparła krótko, a mężczyzna wziął się za ubieranie butów - Pójdę z tobą! - pobiegła za nim.
 - Nie. - odmówił stanowczo - Poszedł w stronę granicy, nie ma takiej opcji żebyś ze mną szła. Tam się roi od żołnierzy. Za jakiś czas wrócę, jak go znajdę... - dodał i wyszedł trzaskając drzwiami.
 - Spokojnie... - Alice podeszła do niej - Zawsze wracają. Poradzą sobie. Nie denerwujmy się na zapas... - pocieszyła ją. W ciszy wróciły do kuchni i skończyły robić kanapki, które zaraz zniknęły. Hope zjadła zaledwie jedną. Całkowicie straciła apetyt. Spoglądała w milczeniu na zegar wiszący na ścianie. Jego tykanie sprawiło, że jej umysł przeniósł się w przeszłość. Do jednego konkretnego wspomnienia. Schodziła schodami zwabiona głośnym brzmieniem perkusji. Było całkowicie ciemno, a jedyne źródło światła wydobywało się z salonu. Tam też się udała. Tam ujrzała młodego mężczyznę o ciemnej cerze i czarnych włosach z grzywką na prawo i wygolonym lewym bokiem. Ubrany był tylko w jasne dżinsy z przypiętym grubym łańcuchem. Brak koszulki obnażał jego wyrzeźbioną sylwetkę i wzory typu tribal wzdłuż jego ramion. Był całkowicie pochłonięty uderzaniem w bębny. Zabawa na perkusji była jednym z jego ulubionych zajęć. Po chwili jednak zauważył obecność Hope. Przestał wydawać jakiekolwiek dźwięki i odłożył pałki na bok. Wstał i podszedł do niej powoli. Odgarnął jej grzywkę z czoła, a kciukiem drugiej ręki odchylił ramiączko jej białej koszulki i zaczął delikatnie całować po ramieniu, kierując się ku górze, aż do jej ust.
 - Obudziłem cię? - zaśmiał się patrząc na jej zaspaną twarz - Wybacz, podkusiło... - ucałował ją w czoło.
 - Chyba powinnam kupić jakieś blokery do uszu... - ziewnęła wyciągając się i unosząc ręce do góry. On szybko objął ją w talii i przybliżył do siebie. Był dużo wyższy od niej, więc podniósł ją lekko, tak aby ich twarze były na tej samej wysokości.
 - Wiesz, że kocham cię ponad wszystko? - zapytał, a ta spojrzała głęboko w jego blade fioletowe oczy.
 - Wiem... - mruknęła, a on odstawił ją na ziemię.
 - Dlatego obiecuję, że już nie będę grał w nocy... - uśmiechnął się - A teraz idź spać... - pstryknął palcami, a wizja się urwała.
 - Hope? Hope! - wołanie Alice było niewyraźne i przytłumione. Po chwili wrażenie to zniknęło - Przestraszyłaś mnie! Wszystko gra?
 - Negan... - szepnęła przy czym towarzyszył jej ogromny dyskomfort.
 - Kto? - zdziwiła się brązowowłosa przechylając głowę na bok.
 - Wróciło mi wspomnienie z tą konkretną osobą... - wydusiła z siebie - Ale było takie nierealne, jakby należało do kogoś innego, a nie do mnie.
 - Co masz na myśli?
 - Chyba byłam związana z tym kimś... - złapała się za głowę - Ale jedyne, co czuję po tym wspomnieniu, to nieuzasadnioną niechęć do tej osoby. - starała się wywalić tą wizję z myśli. Nie chciała jej.
 - A może to jakieś dalsze wspomnienie? Twój były, który cię zranił i podświadomość mówi ci, że powinnaś się trzymać od niego z dala. Może przypomni ci się coś jeszcze i wszystko się wyjaśni. - pocieszyła ją - Chcesz może obejrzeć jakiś film, albo przejść się na spacer?
 - Zostańmy przy filmie... - Hope uśmiechnęła się delikatnie. Razem przeszły się do salonu i podeszły do regału pełnego pudełek z filmami. Zdecydowały się na typową, głupią komedię kompletnie pozbawioną sensu. Przy okazji wróciły się do kuchni po popcorn, by mieć jakąś przekąskę do seansu. Rozsiadły się wygodnie na kanapie i włączyły film. O dziwo, Hope się rozluźniła i szybko zapomniała o wizji z przeszłości. Stwierdziła, że może Alice miała rację i Negan to stare dzieje.
 - Alice... - przerwała nagle - Mogę ci się z czegoś wygadać? - zapytała, a ta spojrzała na nią.
 - No jasne, co takiego? - zachęciła ją, po czym wypchała buzię popcornem.
 - Ja się zakochałam w Kenji... - uśmiechnęła się nerwowo, a Alice się prawie opluła. Ciężko było określić znaczenie tej reakcji.
 - Serio? - wyglądała na ucieszoną - A on wie?
 - Nie. - zaprzeczyła - Dlatego chcę, byś dochowała tajemnicy.
 - Nic mu nie powiem, ale uważam że powinnaś mu w końcu o tym powiedzieć, nim będzie za późno. Zwlekanie też nie jest dobrym wyjściem. - poradziła.
 - Niby jak mam mu powiedzieć? - Hope zmarszczyła brwi - Hej, Kenji, wiesz co? Zakochałam się w tobie?
 - Dokładnie tak... - zachichotała Alice - Myślę, że wam obojgu szczerość wyszła by na dobre. Znam dość sporo szczegółów na ten temat i wiem co mówię. - puściła jej oczko. Czarnowłosa zmieszała się trochę i odpowiedziała jej niemym 'aha'. Znów zajęły się filmem. Hope poczuła ogromną ulgę na sercu. Zbyt długo to w sobie dusiła. Dalszą część obejrzały do końca w ciszy. Gdy pojawiły się napisy końcowe postanowiły wybrać kolejny film. Wtedy usłyszały dzwonek do drzwi. Czarnowłosa poszła otworzyć, by ciężarna Alice nie musiała się fatygować. Poczłapała niechlujnie do przedpokoju i je otworzyła. Jej oczom ukazał się Levi, który przytulił ją na powitanie. Wtedy zobaczyła, że ktoś za nim stał. To był Negan we własnej osobie. Na jego widok się przeraziła, ale udawała że go nie zna. Cała pobladła. Po chwili brat ją puścił i podszedł ten drugi.
 - To mój kumpel, Negan... - oznajmił - A to moja siostra, Hope. - przedstawił ich sobie. Ona z lekką niepewnością uścisnęła jego dłoń, a on pstryknął palcami wyglądając jakby czegoś oczekiwał. Levi spojrzał na niego spod byka - Mogę porozmawiać z nią na osobności? - poprosił.
 - Jasne... Zaczekam w samochodzie... - prychnął Negan i zrezygnowany odszedł. Dziewczyna wpuściła brata do domu. Przedstawiła go Alice, po czym poszła z nim do swojego pokoju. Wyglądał na zdenerwowanego, podobnie jak ona sama.
 - Po co tu przyszedłeś? I to jeszcze z nim? - po dłuższej ciszy warknęła na niego, że aż wzdrygnął.
 - Ty... Ty go pamiętasz? - trochę się przestraszył.
 - Tyle co nic, ale chyba był ze mną blisko... - odparła, a on momentalnie się uspokoił.
 - Powiedzmy, że to nie jest facet dla ciebie i jest przeszłością. Nie chcesz go pamiętać. - odchrząknął - Ale do rzeczy. Zawsze jestem do przodu z faktami i chyba wiem z jakiego powodu zniknął twój przyjaciel... - oznajmił - Udało mi się włamać do danych TYLON. Ludzie planują stworzyć armię sztucznych Zoanthropów, by nas wyniszczyć. Przy okazji opracowują broń biologiczną, która będzie śmiertelna dla wszystkich zmiennokształtnych na całym świecie. Nawet tych stworzonych przez nich. Taka trucizna, którą rozniosą w powietrze. - powiedział - Od razu uprzedzę, mam dostęp wszędzie. Wiem, że wojsko złapało ninję. Udało mi się go dopasować do starej kartoteki ZLF. To on. Chciałem cię tylko poinformować... - dodał, czekając na jej ruch. Znał swoją siostrę i wiedział, że wszystko pójdzie zgodnie z planem.
 - Potrzebuję wsparcia... - westchnęła krótko i spojrzała znacząco na brata.

Yoru the Mole, czyli nowy OC

 Dziś w końcu udało mi się naszkicować Yoru, który co prawda nie pojawi się zbyt szybko, ale dla niektórych osób będzie po prostu złotem. Osoba, która jest wtajemniczona w ten projekt, to już mnie całuje mentalnie po stopach XD
Zatem przedstawiam Wam młodzieńca Yoru. Dwunastoletniego początkującego ninja, który pochodzi z PRZYSZŁOŚCI.
Tak, z przyszłości.
Jest bardzo blisko spokrewniony z Kenjim, a on sam go trenuje. 
Na razie nie mogę zbyt wiele powiedzieć, zdradzę jedynie że jest typowym radosnym, niezdarnym i krzykliwym dzieckiem. Nie brakuje mu również pewności siebie i łatwo pakuje się w tarapaty. 

No i to na tyle
Łapka🐾

Bloody Roar - Re:Birth - Epizod 2

  Levi stał oparty o ścianę w kwaterze głównej ZLF. Czekał na swojego szefa, który się spóźniał. Jego zajęciem była zabawa drewnianym jojo. Towarzystwa dotrzymywał mu wysoki zniewieściały rudzielec, który na nosie miał pilotki z czarnymi szkłami zakrywającymi jego oczy, mimo iż znajdował się w pomieszczeniu. Miał na sobie glany, skórzane spodnie i kamizelkę ramoneskę z białym futrem przy kołnierzu. Wyglądem mocno odstawał od Levia, który miał na sobie zwykłą szarą bluzę dresową, dżinsy i tenisówki. Siedział przy stole i objadał się czekoladowymi cukierkami. Nie odzywali się do siebie. Nagle drzwi do pomieszczenia się otworzyły ukazując sylwetkę ich bossa. Był to młody, wysoki facet, który zdecydowanie wyglądał na dużo silniejszego od swoich sługusów. Jego włosy były czarne, opadające na prawą stronę, zaś oba boki miał wygolone. Szczególnie charakterystyczne były jego szare oczy otoczone gęstymi rzęsami, a także ciemniejsza karnacja i uroda wskazująca na meksykańsko induskie pochodzenie. Ubrany był w ciemno brązowe oficerki, jasne dżinsy i skórzaną kurtkę. Jego wyraz twarzy był chłodny. W milczeniu usiadł przy stole, kładąc nogi na blat.
 - Wybaczcie mi to spóźnienie, ale cholerna organizacja mojego brata depcze nam po piętach. - zaczął bawiąc się sztyletem. Manipulował nim między palcami tak, jakby ostrze było częścią jego ciała - Więc, o czym chciałeś mi powiedzieć, Levi? - zerknął na niego, zachęcając do mówienia. 
 - Wiesz może, kim jest Bakuryu? - zapytał.
 - Ryuzo Kato? Tak, wiem. To trup. - odparł przyglądając mu się uważnie. 
 - Nie, mówię o jego uczniu, następcy. Wiem jak go wykorzystać. - poprawił go.
 - Żartujesz sobie? To bydlę nawet po praniu mózgu przypomniało sobie kim jest i poprzednie ZLF szlag trafił. - warknął.
 - Nie. Rozegrałem to inaczej. Włamałem się do projektów TYLON i wysłałem mu ich najnowsze dane. Poinformowałem też anonimowo wojsko o włamywaczu. Zgodnie z planem, Bakuryu już dzisiaj powinien tam wyruszyć i zostać złapany oraz przejęty przez ludzi. - rzekł z ogromną pewnością siebie.
 - A skąd wiesz, że on wyruszy? - przywódca zdawał się wątpić w przekonania Levia.
 - Będzie chciał chronić Hope. - powiedział krótko.
 - Hope?! - na brzmienie tego imienia, aż zagotowała się w nim krew, a rudzielec się wyprostował.
 - Spokojnie, ona nic nie pamięta. Nie stwarza zagrożenia. Nawet mnie nie rozpoznała. - wyjaśnił widząc nerwy swojego szefa.
 - Wracając... - starał się uspokoić, ale szelest papierków po cukierkach mu w tym nie pomagał. Rzucił ostrzem, które wbiło się w blat, tuż obok ręki fanatyka czekolady. Ten tylko przełknął ślinę i odłożył wszystko co trzymał w dłoniach - Co planujesz, Levi?
 - To oczywiste, że TYLON przeprowadzi na Bakuryu brutalne eksperymenty. Naszym zadaniem będzie ujawnienie tego co z nim zrobią i przemówić do rozsądku naszej rasie.
 - Mam tylko nadzieję, że twój błyskotliwy plan nie jest kolejnym sabotażem... - uśmiechnął się do niego szyderczo - Chyba nie zapomniałeś o tym, co wtedy z tobą zrobię? 
 - Pamiętam doskonale, Negan... - powiedział przez zęby. Rudowłosy z szoku zdjął okulary przeciwsłoneczne ukazując swoje duże brązowe oczy. Negan tylko spojrzał na Levia, przechylając głowę lekko na bok, po czym skierował wzrok na drugiego mężczyznę, który wyraźnie przygotowywał się do ataku.
 - Spokojnie, Lucas. - uniósł dłoń zwracając się do niego - On po prostu nadal ma żal o siostrę, prawda, Levi? - zapytał czarnowłosego wyraźnie dając mu szansę. 
 - Dokładnie... - gdyby mógł, zabił by Negana samym wzrokiem. Szarooki tylko się zaśmiał. Czuł jego strach - Lepiej miej na oku Hope i dopilnuj, by niczego nie spaprała. - dodał po czym wstał i wyszedł, a Lucas podążył za swoim przywódcą bez słowa. W Levim coś pękło. Chciał coś zrobić, ale nie wiedział jeszcze co.

 Kenji siedział na trawie, czuwając nad treningiem swojej uczennicy. Hope miała potencjał, ale przerażała go jej niezdarność. Niemal co chwilę musiała słuchać surowej uwagi. Mężczyzna widział, że ją to raniło, ale skoro chciała się dobrze nauczyć ninjutsu, musiał podejść do tego profesjonalnie. Kilka metrów dalej, przy ogrodzeniu ogrodu siedzieli Alice i Yugo. Zajmowali się grillem, by mięso dobrze się przypiekło. Zdawali się nie interesować zajęciami tej dwójki, ale tylko pozornie. Yugo szczególnie nie podobało się podejście brata do niej. Kątem oka obserwował ich. Nadszedł ten moment. Atak znienacka. Kenji rzucił się do ataku, na niczego nie świadomą Hope. Zanim zareagowała, ten zdążył powalić ją swoim ciałem na ziemię.
 - Za każdym razem to samo, nigdy nie jesteś gotowa... - mruknął patrząc na skrzywioną twarz dziewczyny.
 - Pewny jesteś? - uniosła jedną brew do góry. Ten poczuł nagły ścisk w talii, a Hope wyśliznęła się spod niego odrzucając go na bok. Gestem pokazała, że jest gotowa do walki jeden na jednego. Kenji podniósł się i ukłonił. Ona zrobiła to samo, obserwując dokładnie każdy jego najmniejszy ruch. Mężczyzna zaczął biec w jej stronę, by wykonać wykop z rozpędu. Dziewczyna także ruszyła w jego stronę. W ostatniej chwili zdążyła odbić się od podłoża. Złapała się jego łydki, jeszcze bardziej wybijając się do góry. Stanęła na czubku jego głowy, wykonując skok do przodu, a on sam wylądował ponownie na trawniku. Alice i Yugo byli w wyraźnym szoku. To nie była technika, której uczył jej Kenji. To było coś innego i zdecydowanie bardziej agresywnego. Według zamysłu Kenjego, powinna tego uniknąć, a nie kontratakować. Siedział zdziwiony wpatrując się w swoją uczennicę. Hope podeszła do niego i kucnęła.
 - Co to było? - zapytał.
 - Kenji... ja... ja przepraszam. Zrobiłam to źle... - chciała uprzedzić kolejną negatywną uwagę.
 - Co źle? - poczochrał ją po głowie - Zaskoczyłaś mnie, i to konkretnie! - pochwalił ją uśmiechając się.
 - Chodźcie już jeść! - Alice przerwała im wołaniem. Oboje podnieśli się i pobiegli do stolika, gdzie Yugo wykładał gotowe jedzenie. Przy okazji przybił piątkę Hope za to, że w końcu spuściła łomot jego bratu w spektakularnym stylu. Kenji wydawał się być jakiś nieobecny. Jadł i do nikogo się nie odzywał. Był pogrążony w myślach. Męczył go pewien dylemat. Z jednej strony chciał udać się do laboratorium TYLON i nie dopuścić do stworzenia broni biologicznej, ale z drugiej pragnął być wśród bliskich, by ich bronić. Bał się, że pod jego nieobecność mogło by się im coś stać, a tego nigdy by sobie nie wybaczył. Alice źle się poczuła, więc Yugo zabrał ją z ogrodu do domu. Martwił się, tym bardziej, że do porodu było coraz bliżej. Hope i Kenji zostali sami.
 - Coś cię gryzie. - stwierdziła, patrząc na niego podejrzliwie.
 - Wydaje ci się. - starał się rozwiać jej wątpliwości.
 - Chodzi o to, co powiedziałeś mi wczoraj rano? Że byłeś mordercą? - naciskała.
 - Tak, dokładnie o to. - wybrnął. Zdecydowanie bardziej wolał jej powiedzieć o swojej mrocznej przeszłości, niż o tajemniczej wiadomości.
 - Więc słucham. - zachęciła go.
 - Gdy Yugo mnie znalazł, nie pamiętałem nic. Razem z nim prowadziłem normalne życie. Któregoś dnia wpadłem w ręce ZLF. Wyprali mi mózg i przypomnieli o tym, kim byłem. Młodocianym mordercą, wyszkolonym przez Ryuzo Kato, który pracował dla dawnego TYLON. Zabijałem też później dla samego Zoanthrope Liberation Front. Na szczęście, Yugo mnie wtedy odnalazł i się opamiętałem. Chciałem wtedy umrzeć, ale brat mi na to nie pozwolił... Byłem złym człowiekiem. - z każdym wypowiedzianym słowem, było mu coraz ciężej. Nie lubił mówić o swojej przeszłości. Hope ujęła go za dłoń. 
 - Nie byłeś i nie jesteś złym człowiekiem. - pocieszyła go - Świat po prostu nie był dla ciebie zbyt łaskawy, ale los postanowił dać ci drugą szansę, a Yugo postawił w roli twojego strażnika. Kto wie, może ja też byłam wcześniej zła? - zażartowała.
 - Taka fajtłapa? Raczej wątpię! - zaśmiał się. Poczuł ogromną ulgę po tym wyznaniu. Jeszcze bardziej pocieszył go fakt, że przyjaciółka całkowicie go zrozumiała.
 - Fajtłapa? Dostałeś dziś łomot stulecia. - dała mu pstryczka w nos.
 - To racja... - westchnął - Mam coś dla ciebie. Dziś udowodniłaś, że na to zasługujesz. - wstał od stołu i pokazał jej wzrokiem, że ma iść za nim. W ciszy poszli do domu. Weszli po schodach na piętro do jego pokoju. Z szafy wyciągnął wieszak, na którym zawieszony był czarny strój wojownika. Powoli podał go zszokowanej dziewczynie.
 - Zostałam ninja?! - zrobiła wielkie oczy.
 - Początkującym... - zaznaczył - Czeka cię jeszcze sporo nauki, ale tak. Zostałaś ninja. - potwierdził - Pokazałaś, że masz ducha walki i nie poddałaś się od razu. - pochwalił ją ponownie, ale jego dziwne zachowanie nadal pozostawiało jej wiele do życzenia. Nagle jej umysł ogarnął kolejny prześwit z przeszłości. Leżała na jakimś dziwnym stole, a nad sobą widziała brata. Mówił coś do niej, ale nie rozumiała co. Mimo iż obraz był jak przez mgłę, mogła dostrzec, że Levi był zmartwiony i wystraszony. W pośpiechu coś jej tłumaczył i nie dawał dojść do słowa. To wyglądało, jakby chciał ją przed czymś uratować. Stała tak nie ruchomo, skupiając się na wizji.
 - Hope? - słyszała ciche wołanie - Hope! - ocknęła się nagle widząc przed sobą Kenji - Coś nie tak?
 - Levi... - wyszeptała.
 - Kto? - zdziwił się.
 - Levi, mój brat. Coś mi się przypomniało. Nie wiem co to była za sytuacja, ale przed czymś mnie chronił... - tłumacząc to, do jej głowy wracało coraz więcej informacji na jego temat - On coś wiedział, nie wiem co. Przypominam sobie, że był dobrym hakerem i potrafił zdobyć każde dane... - mówiła jak najęta.
 - Hakerem? Każde dane? - Kenji zaczął rozumieć. Wystarczyło mu niewiele. Domniemany brat Hope chciał ją chronić i potrafił się dostać wszędzie. Domyślił się, że tajemnicza wiadomość mogła pochodzić od Levia, a biorąc pod uwagę jego zdolności, informacje o projektach TYLON nie mogły być w takim przypadku fałszywe.
 - Nie ważne, to i tak tylko prześwity... - usiadła zrezygnowana na krześle przy biurku - Nigdy nie przypomnę sobie wszystkiego.
 - Ja uważam inaczej. - pocieszył ją. Dziewczyna poszła przebrać się w nowy strój, by kontynuować trening. Już raz udało się jej powalić nauczyciela, więc zaczęła wymagać od siebie więcej. Chciała być jeszcze lepsza, mimo że już była zmęczona. Jednak tego dnia czuła się wyjątkowo pewna. Nie chciała tego zmarnować.

 Dochodziła już późna noc. Wszyscy byli pogrążeni w głębokim śnie, z wyjątkiem jednej osoby. Po wielogodzinnych rozmyślaniach Kenji zdecydował ponownie wcielić się w Bakuryu. Jego celem było zniszczenie planów TYLON, nawet kosztem własnego życia. Na pierwszym miejscu stawiał bezpieczeństwo Yugo, Alice i Hope. Nie chciał, żeby coś im się stało, tym bardziej że ludzie sprawiali coraz większe zagrożenie. Po cichu przebrał się w swój strój ninja i wymknął przez okno. Bez szmeru wylądował na trawie i przeskoczył ogrodzenie posiadłości, by zaraz zniknąć w leśnych zaroślach. Pewnym krokiem szedł przed siebie, a drogę oświetlał mu jedynie księżyc w pełni. Towarzyszyła mu kompletna cisza. Maszerował tak przez dłuższy czas, pilnie czuwając i pilnując otoczenia. Nie chciał na nikogo trafić, a szczególnie za złych ludzi, których był by zmuszony uśmiercić. Samo pozbawienie kogoś życia nie było dla niego trudnym zadaniem, większy problem stanowiło życie z krwią swoich ofiar na rękach. Idąc polną drogą zatrzymał się nagle. Jego czuły słuch wychwycił odgłosy kogoś poruszającego się w wysokiej trawie.
 - Skradanie nigdy nie było twoją najmocniejszą stroną... - powiedział - Prawda, Hope? - obejrzał się za siebie, a z zarośli wyłoniła się ona we własnej osobie. Nie odpowiadając podeszła bliżej niego. Stali twarzą w twarz.
 - Odchodzisz gdzieś? - zapytała twardo i zmarszczyła brwi.
 - Muszę coś załatwić. - nie chciał jej mówić zbyt wiele - Wracaj do domu... - już chciał odejść, ale ta z całej siły złapała go za ramię.
 - Kenji... proszę, wróć ze mną... - spojrzała na niego błagalnie.
 - Pewna osoba potrzebuje mojej pomocy. To nic wielkiego. Wrócę niebawem. - mówił to z ogromnym przekonaniem, jednak w głębi nie wiedział czy w ogóle ponownie zobaczy swoją rodzinę.
 - Obiecujesz? - chciała się upewnić.
 - Tak... - przyłożył lewą dłoń do jej głowy - Skoro tu jesteś... Mogę ci o czymś powiedzieć, zanim odejdę? - spojrzał prosto w jej zielone oczy.
 - Nie. - odparła krótko - Powiesz mi jak wrócisz.
 - Jasne... - uśmiechnął się delikatnie. Obdarował ją ciepłym pocałunkiem tuż obok jej ust - Wrócę... - szepnął, gdy uświadomił sobie co właśnie zrobił i nagle zniknął, czemu towarzyszyła wielka chmura dymu. Po Kenjim nie było ani śladu. Hope stała tak w miejscu i przyłożyła opuszki palców do miejsca, w którym jeszcze przed chwilą poczuła muśnięcie ust przyjaciela. Po raz pierwszy mu nie wierzyła. Ocknęła się nagle i czym prędzej ruszyła do domu w celu powiadomienia o wszystkim Yugo. 

 Chłopak wstał na baczność, gdy tylko usłyszał syreny. Oznaczało to początek nowego dnia i kolejnych, ciężkich treningów wojskowych. Jego włosy były ciemno brązowe, oczy błękitno zielone, a cera jasna i blada. Wyraz twarzy miał ironiczny i zimny. Może i tego nie okazywał, ale cieszył się z tego dnia. Czekała go kolejna wyprawa na ziemię wroga. Pułkownik dostał ostrzeżenie o zmiennokształtnym włamywaczu, a schwytanie go przydzielił młodzieńcowi. Jego wiek może był mylący, ale był jednym z najlepszych żołnierzy. Wszystko zasługiwał swojej determinacji. Tak nienawidził zoanthropów, że pozwolił się oddać TYLON do modyfikacji na ich podobieństwo i zwiększyć swoją siłę, co sprawiło że miał bardzo wysokie noty. Zerknął na swoich towarzyszy broni, którzy ledwo podnosili się z łóżek, w momencie gdy on już zdążył założyć pełne umundurowanie. Wtedy do pomieszczenia wszedł pułkownik.
 - Drago. - zwrócił się do chłopaka - Twój wymarsz odbędzie się za dziesięć minut w ustalonym miejscu. Tam czeka na ciebie broń. Masz złapać tego zoanthropa. 
 - Tak jest! - zasalutował, po czym opuścił pokój i pobiegł do punktu docelowego. Tam otrzymał niezbędny ekwipunek i ruszył ile sił. Nie musiał długo szukać. Poszukiwany był bardzo blisko granicy. Żołnierz stanął mu na drodze. Kenji również się zatrzymał. Patrzyli tak na siebie przez dłuższą chwilę. 
 - Zejdź mi z drogi... - prychnął ninja, na co brązowowłosy się tylko zaśmiał.
 - Jeżeli chcesz żyć, to lepiej stąd odejdź! - ostrzegł go.
 - Nie! - stanowczo odmówił.
 - Liczyłem, że to powiesz! - mundurowy wyszczerzył się w rekinim uśmiechu i przyjął formę antropomorficznej hieny rzucając się do ataku. Kenji nie miał zamiaru się poddać i także przekształcił się w swoją bestię. Jednak szybko został obezwładniony silnym uderzeniem przeciwnika. Jego ciało ogarnął ogromny ból i wrócił do swojej ludzkiej postaci. Chłopak hiena usiadł na nim odpalając papierosa.
 - Zdziwiony? - zapytał uwalniając chmurę dymu z ust - Zostałem wyszkolony tak, by każdego z was unieszkodliwić. 
 - Dlaczego to robisz? Przecież jesteś taki jak ja... - Kenji nie mógł się ruszyć.
 - Nie jestem taki jak ty! - warknął przez zęby.

______________________
I oto kolejny rozdział!
Z tego już jestem zadowolona. Dużo bardziej niż z pierwszego.
Łapka🐾

Chcę być tylko twoim przyjacielem

 Post taki w sumie o niczym. Chciałam tylko zaprezentować swój rysunek, który zrobiłam na szybko dla swojej IBF Gabi ❤

To jest Hope i Kenji z mojego fanfiction Bloody Roar... tyle że pod postacią zwierzątek, które są odpowiednikami ich bestii.
No i to na tyle XD
Łapka 🐾❤

Bloody Roar - Re:Birth - Epizod 1

 - Hej, wszystko w porządku? - usłyszała delikatny męski głos przepełniony troską. Gdy otworzyła oczy, została oślepiona przez światło lampki. Czuła się, jakby cały świat wirował. Po kilku długich sekundach wszystko zaczęło wracać do normy. Leżała na kanapie, okryta ciepłym kocem. Tuż obok niej ktoś siedział na krześle i przyglądał się ze zmartwieniem. Był to młody mężczyzna odziany w biały garnitur o rozczochranych brązowych włosach i skośnych oczach. 
 - Gdzie ja jestem? Co się stało? - wydusiła z siebie w końcu jakieś słowa. 
 - Nic ci nie grozi. - uspokajał ją - Znalazłem cię nieprzytomną w pobliskim lesie. Pomogę ci. - uśmiechnął się delikatnie - Nazywasz się jakoś?
 - Ja... ja... - urwała gdy uświadomiła sobie, że nie znała nawet swojego imienia. W głowie miała kompletną pustkę. Nie wiedziała kim jest, skąd i po co. Jak ktoś wyrwany z kilku letniego snu - Nie wiem... - mruknęła przerażona. 
 - Nie bój się. Możliwe, że to chwilowe. - pocieszył ją - Też kiedyś obudziłem się, nie wiedząc kim jestem. Bez przeszłości. Bez imienia. Znalazł mnie wtedy pewien chłopak, który zabrał do domu. Nazwał mnie Kenji i wychowywał jako brata. - opowiedział.
 - A przypomniałeś sobie dawne życie? - zaciekawiła się.
 - Tak. - przytaknął - Ale okazało się, że nie chciałem tego pamiętać. - westchnął ciszej. 
 - Dziwne tak nic nie pamiętać... - zamyśliła się.
 - Ale teraz tworzysz nowe wspomnienia, stare z czasem mogą wrócić. Może zacznijmy od nadania ci imienia? - zaproponował, a ta kiwnęła głową na zgodę - Znalazłem cię pod postacią bestii. Myślę, że powinnaś się nazywać Kitsune. To z japońskiego oznacza lisa.
 - Pod postacią bestii? - jej oczy doznały sporego wytrzeszczu. Kompletnie nie wiedziała o czym chłopak do niej mówił.
 - Nie wiesz kim jesteś? Nie szkodzi. Ja i mój brat Yugo zaopiekujemy się tobą i nadrobimy zaległości. - sięgnął po kubek ciepłej herbaty, który leżał na stole i podał czarnowłosej dziewczynie - Teraz powinnaś odpocząć i nie denerwować się tą sytuacją. - dodał gdy nagle całe otoczenie rozsypało się niczym szkło, a ona sama stała w kompletnej ciemności i pustce. Słyszała masę przytłumionych głosów. Ktoś do niej mówił. W oddali zobaczyła mały, jednorodzinny dom oświetlony bladą smugą światła. Zaczęła biec w jego stronę. Im bliżej była, tym więcej widziała. Na werandzie stało dwóch mężczyzn. Jeden starszy, drugi młodszy o podobnych do niej rysach twarzy. Swoją uwagę skupiła na tabliczce z adresem. Nagle poczuła jak podłoże zapadło się pod jej nogami i zaczęła spadać w otchłań.
 - Tato! - krzyknęła, budząc się ze snu. Nerwowo dysząc zobaczyła, że leży w łóżku. Wtedy do jej pokoju wszedł ten młody mężczyzna, który w śnie nosił biały garnitur.
 - Kitsune, wszystko gra? - zmartwił się.
 - Ja widziałam swojego ojca... wiem jak wygląda, gdzie mieszka... - wydusiła z siebie - Jestem pewna, że to był on! - dodała, a Kenji usiadł na brzegu jej łóżka.
 - Jeżeli chcesz, możemy tam pojechać nawet dzisiaj. - zaproponował.
 - A co jeżeli mój umysł płata mi figle? - czuła wielką niepewność.
 - A co jeżeli nie? Masz szansę na odzyskanie swojego życia! Rodzina na pewno się o ciebie martwi i ciągle cię szuka! - chciał przemówić jej do rozsądku. 
 - Życie z tobą, Yugo i Alice też mi odpowiada. Też jesteście moją rodziną... - sama nie wiedziała już czego chciała. Przez tych parę tygodni zdążyła ich wszystkich obdarzyć ogromną sympatią.
 - Jesteś niemożliwa... - zaśmiał się - Rozumiem, że się do nas przywiązałaś, bo nie miałaś nikogo innego. Ale nie zapominaj, że ktoś na ciebie pewnie czeka, lub myśli, że nie żyjesz. - tłumaczył.
 - To dlaczego ty nie kontynuujesz swojego dawnego życia? Nawet nic mi nigdy nie powiedziałeś na ten temat, po za tym, że pamiętasz. - zmarszczyła brwi, a chłopak się trochę zirytował.
 - A niby co ja mam ci powiedzieć? - zdziwił się.
 - Prawdę. - naciskała patrząc mu głęboko w oczy - Nie ma znaczenia co to było, nie ważne jaki byłeś. Jesteś moim przyjacielem i to się nie zmieni. Po prostu chcę wiedzieć. - powiedziała przyglądając się zmieszanemu Kenjemu.
 - Byłem mordercą, to chciałaś wiedzieć? - odparł szybko, a ją zamurowało - Twoje milczenie wystarczy. - rzucił wychodząc z pokoju. Kitsune kompletnie nie wiedziała co myśleć. Kenji mordercą? Ten nieśmiały i wrażliwy młody mężczyzna był w stanie zabić kogokolwiek? Nie mogła w to uwierzyć, ale z drugiej strony, wiedziała że nie okłamał by jej. Z wielką niechęcią postanowiła się podnieść z łóżka i przygotować do podróży. W tym samym czasie, Kenji oznajmił starszemu bratu, że ich podopieczna przypomniała sobie ojca i miejsce, w którym mieszkała. W głębi duszy nie chciał, żeby odchodziła, ale wiedział że powinna wrócić do swojej rodziny. W przeciwieństwie do niego, miała gdzie wracać. 

*Jakiś czas później*
 Yugo zatrzymał samochód przy adresie podanym przez dziewczynę. Kitsune spojrzała przez okno na dom, który widziała we śnie. Patrząc na te otoczenie poczuła się mocno zmieszana i trochę przerażona. Kenji i Alice milczeli.
 - Gotowa? - zapytał Yugo wyłączając silnik pojazdu.
 - Wyjścia nie mam... - westchnęła, po czym cała czwórka wysiadła z auta. Czarnowłosa szła pierwsza, chociaż jej kroki nie były pewne. Miała wrażenie, jakby jej nogi były z waty. W końcu doszła do drzwi. Spojrzała za siebie na trójkę przyjaciół, po czym drżącą ręką wcisnęła guzik dzwonka. Sekundy dłużyły się niemiłosiernie, gdy słyszała coraz wyraźniejsze kroki. Po chwili drzwi otworzyły się, a w progu ujrzała posiwiałego mężczyznę ze swojego snu. Ten na jej widok zaniósł się płaczem.
 - Hope! - wykrzyczał jej prawdziwe imię i uścisnął z całej siły - Już się bałem, że przepadłaś z rąk ZLF lub TYLON! Tyle czasu cię szukałem! - szlochał, gdy ujrzał za nią trzy osoby. Po chwili wypuścił zdezorientowaną córkę z objęć - Może porozmawiamy w środku? Chcę wiedzieć co się stało! - zaprosił całą gromadę do domu. Rozsiedli się w wielkim salonie przy stole. W tle leciała muzyka klasyczna, a ściany były ozdobione wieloma rodzinnymi zdjęciami. Podczas gdy mężczyzna rozmawiał z trójką nieznajomych, Hope przyglądała się im uważnie nie słuchając ich rozmowy.
 - Więc, jak moja córka się znalazła u was? - zaczął przyglądając się im uważnie.
 - Mój brat, Kenji, znalazł ją nieprzytomną w lesie. Zabrał do naszego domu. Hope nic nie pamiętała, więc zaopiekowaliśmy się nią i nazwaliśmy Kitsune. Zapewniamy, że dobrze się nią zajęliśmy i była bezpieczna. Dziś przypomniała sobie o panu i stąd nasza wizyta. - wyjaśnił Yugo. Był w tym nieco chaotyczny, bo tłumaczenie nigdy nie szło mu zbyt dobrze.
 - Jestem wam bardzo wdzięczny, że zajęliście się nią... - uśmiechnął się mężczyzna - I bardzo was przepraszam, znam swoją córkę i zdaję sobie sprawę, że pewnie sprawiała wiele kłopotów...
 - Kłopotów? - wtrąciła Alice, masując swój nabrzmiały przez ciążę brzuch - Ta dziewczyna, to prawdziwy anioł. Chce pan powiedzieć, że Hope wcześniej była inna?
 - To już nie ma znaczenia. Najważniejsze, że jest cała i zdrowa, a u was mam ogromny dług wdzięczności. Już zdążyłem się pogodzić z jej śmiercią, a dziś okazało się że ona żyje. - spojrzał na Hope, która cały czas oglądała rodzinne fotografie. Wyglądała jakby chciała sobie przypomnieć wszystkie sytuacje uwiecznione na ilustracjach. Po chwili swój wzrok skierował na młodszego chłopaka, który cały czas milczał.
 - Kenji poświęcił jej szczególnie dużo uwagi. Sam kiedyś nie wiedział kim jest i doskonale ją rozumiał. - dodał Yugo - Niestety, już czas na nas, a pan powinien porozmawiać z Hope, sam na sam. - oznajmił. Mężczyzna podziękował im raz jeszcze, po czym opuścili jego posiadłość. Alice i Yugo zdążyli wsiąść do auta. Kenji chciał zrobić to samo, gdy usłyszał za sobą wołanie. Odwrócił się i podszedł do dziewczyny stojącej na werandzie. Nie odzywał się.
 - Chcę żebyś wiedział, że jestem wdzięczna za to, co ty, Yugo i Alice dla mnie zrobiliście. To bardzo wiele znaczy. - uśmiechnęła się.
 - Obiecasz mi coś? - poprosił.
 - Co takiego? - zainteresowała się.
 - Nie zapomnij o mnie, dobra? - starał się zachować powagę. 
 - Żartujesz sobie? - przytuliła go z całej siły - Tak łatwo się mnie nie pozbędziesz! - zachichotała, a on odwzajemnił uścisk - Czeka nas jeszcze wiele lekcji z ninjutsu. - dodała, a ten się zaśmiał. 
 - To... do zobaczenia? - chciał się upewnić puszczając ją.
 - Tak... - przytaknęła i dała mu odejść. Stała tak przed domem, aż jej przyjaciele odjechali. Już za nimi tęskniła. Jednocześnie gryzło ją to, o czym wcześniej powiedział jej Kenji. Że był mordercą. Nic z tego nie rozumiała. Po chwili usłyszała wołanie swojego ojca.
 Młody mężczyzna wpatrywał się w wędrujące otoczenie za oknami samochodu. Wydawał się być nieobecny. Yugo zauważył to patrząc w górne lusterko. 
 - Ty nam chyba zachorowałeś... - zaczął z głupawym uśmiechem.
 - Niby na co? - zdziwił się brązowowłosy.
 - Ja już dobrze wiem, na co. Wczoraj się nie urodziłem. - odparł, a Alice zaśmiała się cicho. Wiedziała, co jej mąż miał na myśli. 
 - Będzie mi jej u nas brakować, ale to nie to, o czym mówisz. - stwierdził, ale po rozbawieniu brata widział, że on nie wziął jego słów pod uwagę. Całą drogę do domu milczał. Po powrocie także. Czuł się jakby stracił część siebie, chyba jak każdy kto został odizolowany od przyjaciela, z którym spędzał całe dnie. 

 Dochodził wieczór, a za oknami się ściemniało. Gdy po długiej rozmowie ojciec Hope zasnął, odważyła się wejść do swojego pokoju. Tam doznała głębokiego szoku. Ściany były ciemne i obwieszone plakatami kapel rockowych i metalowych. Biurko było całe zasypane bransoletkami z ćwiekami, a na łóżku leżały dwie gitary. Sama zaczęła się zastanawiać, kim była. Czuła się jak w obcym dla niej miejscu. Stała tak nieruchomo w progu.
 - Hope? - usłyszała swoje imię, a głos wydawał się być znajomy. Odwróciła się i ujrzała wysokiego chłopaka. Podobnie jak ona, miał czarne włosy i podobne rysy. Kiedy ujrzał jej twarz, pobladł jakby zobaczył ducha. Ona milczała nie wiedząc co powiedzieć - Nie pamiętasz mnie? - zapytał, a ta powoli pokręciła przecząco głową - To ja, Levi. Twój brat...
 - Mój brat? - jej oczy się zaszkliły - A gdzie mama? Ojciec do tej pory nic mi o niej nie powiedział... - westchnęła, a chłopak się zmieszał - Ona nie żyje, prawda?
 - Zabili ją ludzie. - rzekł - Tylko dlatego, że nienawidzą nas, zoanthropów. - dodał, ale ona nic nie odpowiedziała. Zdążyła się nauczyć o warunkach jakie panowały na świecie. Ich rasa przymusowo została odizolowana od ludzi i zamknięta na nie wielkim terenie Ameryki. Jedynie garstka zoanthropów miała dostęp do ludzi. Levi tylko stał i ją obserwował. Hope zrzuciła gitary z łóżka, po czym na nim usiadła chowając twarz w dłoniach. Trochę inaczej wyobrażała sobie to wszystko i żałowała, że przypomniała sobie swój dom. Z kieszeni bluzy wyciągnęła zdjęcie, na którym widniały wizerunki jej i Kenji. Rozpłakała się od razu, gdy tylko na nie spojrzała. Starszy brat usiadł obok niej i objął delikatnie. 
 - Kto to jest? - zapytał zerkając na zdjęcie. Skądś kojarzył twarz młodego mężczyzny.
 - Mój przyjaciel, Kenji. To on mnie znalazł i zaopiekował się mną razem ze swoim bratem i jego żoną. - odpowiedziała.
 - I już się nie zobaczycie? - był dociekliwy. Hope nie wiedziała, a raczej nie pamiętała, kim na prawdę był Levi.
 - Jutro do niego jadę... 
 - To dlaczego płaczesz? - zdziwił się.
 - Bo cała ta sytuacja mnie przerasta. Nadal nie wiem kim jestem, nie wiem jaki mam cel w życiu. Czuję się okropnie źle, gdy ich nie ma obok. - wyszlochała.
 - Nie liczy się to co było. Jest tu i teraz, więc na tym powinnaś się skupić. Wszystko się ułoży... - ucałował ją w czoło - Musisz się przespać z tym wszystkim. Dobrej nocy... - pożegnał się i opuścił pomieszczenie, zamykając za sobą drzwi. Idąc do swojego pokoju uśmiechnął się pod nosem. Od razu dorwał się do laptopa, by dostać się do starych danych ZLF z czasów, gdy grupą dowodził niejaki ShenLong. On sam do nich należał i był wiernym sługusem nowego przywódcy. Tam znalazł kartotekę młodzieńca łudząco podobnego do przyjaciela siostry. To był on.
 - Więc Kenji, to zabójca. Bakuryu... - szepnął sam do siebie - Broń dawnego TYLON, wyszkolony przez samego mistrza starożytnej sztuki walki ninjutsu, Kato Ryuzo. Również były wojownik pracujący dla ZLF... - zaśmiał się, stukając w klawiaturę jak opętany, chcąc dostać się do danych TYLON. Nie bez powodu był szanowany w organizacji, do której przynależał. Wszystko zawdzięczał swoim hakerskim zdolnościom. Po dłuższej mordędze z łamaniem zabezpieczeń znalazł to, czego szukał. Jednocześnie się przeraził. TYLON oraz ludzkie wojsko, pracowali nad bronią biologiczną, która miała zlikwidować zmiennokształtnych raz na zawsze - Cóż... Wygląda na to, że Bakuryu znów przyda się jako marionetka ZLF... - mruknął, po czym zaczął kopiować dane. W głowie Levia narodził się plan. Dołączył do tej organizacji, przez nienawiść do rasy ludzkiej, która odebrała życie jego matce. Jednocześnie nie chciał krzywdzić swoich pobratymców, jak to miało w zwyczaju ZLF, które przekonywało zmiennokształtnych do swoich poglądów na każdy możliwy sposób. Zamierzał posłużyć się Kenji bezinwazyjnie, bez ingerencji w jego umysł. Chciał pokazać ludziom, gdzie jest ich miejsce. Według jego koncepcji, młody ninja powinien wyruszyć w celu pokrzyżowania zamiarów naukowców. Bez problemu znalazł namiary na chłopaka i wysłał mu anonimową wiadomość z planami TYLON. Żałował jedynie, że nie wpadł na ten pomysł wcześniej. Przy okazji wysłał alarm do ludzkiego wojska o zmiennokształtnym z zamiarem zniweczenia ich planów. Zgodnie z jego zamysłem, Kenji powinien zostać złapany i przejęty przez tą przeklętą korporację naukową. Szybko sięgnął do kieszeni spodni po telefon, by zadzwonić do swojego szefa. Wybrał numer, po czym przyłożył słuchawkę do ucha.
 - Mam nadzieję, że to coś ważnego, bo jestem trochę zajęty... - oschły głos przerwał sygnał.
 - Udało mi się znaleźć kogoś, kto pomoże nam nastawić całą rasę przeciw ludziom. - oznajmił.
 - Chcę cię widzieć z samego rana w naszej kwaterze. Lepiej, żebyś nie zawiódł mnie ponownie. - osoba po drugiej stronie rozłączyła się. 

 Hope siedziała w kuchni przy stole i zajadała się śniadaniem przyrządzonym przez ojca w milczeniu. On widział, że coś ją trapi. Unikała rozmowy. O nic nie pytała. Zdawała się być nieobecna. Chciała jak najszybciej znaleźć się u swoich przyjaciół. 
 - Widzę, że się spieszysz. Podaj mi namiary, a cię zawiozę... - chciał zacząć jakąkolwiek rozmowę.
 - Nawet w tej chwili? - zapytała.
 - Jeżeli tego chcesz... - wstał od stołu dając jej do zrozumienia, że wychodzą. Ta nic nie mówiąc poszła za nim do samochodu. Bez zastanowienia powiedziała gdzie chce jechać, po czym ruszyli. Całą drogę między nimi panowała niezręczna cisza. Trasa się dłużyła, a każda minuta zdawała się trwać parę godzin. W końcu się zatrzymali.
 - Hope... - zaczął mężczyzna, widząc jak dziewczyna łapie za klamkę, żeby wysiąść - Jesteś moją córką i jedyne czego pragnę, to twojego szczęścia. Jesteś teraz zupełnie inną osobą, ja jestem dla ciebie obcy i widzę, że źle się czujesz w naszym domu. Nic nie wskazuje na zmianę tej sytuacji. Jeżeli uważasz, że twoje miejsce jest wśród nich, to tam zostań. Jesteś dorosła i nie mam wpływu na twoją decyzję. Po prostu chcę, byś była szczęśliwa. - rzekł.
 - Tato... ja... - wyjąkała.
 - Mam po ciebie przyjechać wieczorem, czy nie? - zapytał stanowczo dając jej dwie opcje do wyboru.
 - Nie wracaj po mnie... - mówiąc to, prawie się rozpłakała i wysiadła z samochodu. Patrzyła tylko jak jej rodzic odjeżdża. Zaznała ogromnej ulgi. W niewyjaśniony sposób czuła się zagrożona w tamtym domu. To uczucie nigdy nie towarzyszyło jej w otoczeniu Yugo, Kenji i Alice. Ożywiona podbiegła do drzwi ich domu i zapukała. Otworzyła jej Alice trzymająca kawałek ciasta w dłoni. Na widok dziewczyny opuściła smakołyk na podłogę. Nie spodziewała się jej tak szybko. 
 - Wróciłam... - Hope uśmiechnęła się niepewnie.
 - Co się stało? - zmartwiła się wpuszczając ją do domu.
 - Sama chciałam. Źle się tam czułam i nie chcę tam wracać. Czuję, że moje miejsce jest tutaj... - mimo wszytko bała się odmowy.
 - My również mieliśmy ciężką noc i jesteśmy tego samego zdania, co ty. - uśmiechnęła się - Co prawda, Kenji i Yugo nie ma, wyszli biegać, ale nie długo powinni wrócić. - oznajmiła. Czarnowłosa zdjęła trampki i poszła z Alice przygotować herbatę. Gdy woda się gotowała, posprzątały rozwalone ciasto przy wejściu do domu. Z gotowymi napojami udały się do salonu. Rozsiadły się wygodnie na kanapie i włączyły TV dla zabicia czasu. Przy okazji objadały się słonymi chipsami. Hope znów czuła się normalnie. Jednak myśli o bracie wprawiały ją w lekki niepokój. Jednocześnie był jej podświadomie bliski, ale budził w niej lęk. Nie konkretnie jego osoba, ale coś co mogło być z nim związane. Nie wiedziała jednak co. Nawiedzały ją jakieś prześwity z przeszłości, ale nie mogła ich skleić w całość. W jej umyśle największą dziurę wierciła wizja bladych szaro fioletowych oczu. Na samą myśl o nich napawała się strachem i nie pamiętała, kto mógł być ich właścicielem. Na pewno nikt dobry. Po dłuższym czasie, dziewczyny usłyszały trzaśnięcie drzwiami, co oznaczało powrót dwóch braci. Towarzyszyły temu śmiechy i przekomarzanie się, który był szybszy. Słysząc włączony telewizor w salonie od razu się tam udali, by przywitać Alice. Nie spodziewali się tam jednak Hope. Na jej widok oboje się zdziwili.
 - Wróciła do nas. - zaczęła Alice.
 - Ale mamy nadzieję, że już nigdzie się nie wybiera? - Yugo chciał się upewnić, chociaż znał odpowiedź.
 - Wy jesteście moją rodziną... - podsumowała czarnowłosa. Kenji się nie odzywał, ale w duchu cieszył się z takiego obrotu spraw. Chciał mieć ją blisko siebie, szczególnie po anonimowej wiadomości ujawniającej plany TYLON. Nikomu o tym nie powiedział. Za wszelką cenę chciał chronić swoich bliskich.

____________________________________

Rozdział nie wyszedł najlepiej, ale z natury mam jakiś problem z pisaniem wstępów do opowieści. Niby przedstawiłam to co chciałam przedstawić, ale jakoś mnie to nie zadowala. Albo po prostu jestem upośledzona, niczym bohaterka mojego pierwszego opowiadania XD

A teraz standardowy rytuał w moich opowieściach, czyli pytanka. A w zasadzie jedno...
Co będzie dalej?
Mam nadzieję, że nie jest aż tak źle i rozdział jest w miarę zadowalający. Z czasem na pewno zostanie poprawiony i 'upiększony'

[EDIT]: Rozdział został poprawiony!

Łapka 🐾

Szkic i jakieś wspominki

 Wczoraj się wzięłam trochę za siebie. Dawno nie rysowałam i w sumie zapomniałam jak to się robi. Ale co to za pisanie fanfika bez robienia do niego ilustracji? Tak więc naszkicowałam Kenji (Bakuryu) z Bloody Roar, oraz moją OC Hope, która też jest Zoanthropem i przybiera postać liska fenka. 

I nie, szkic nie przedstawia shipu. Kenji i Hope będą po prostu bardzo bliskimi przyjaciółmi i na ten moment nie planuję robić jakiś głębszych zbliżeń między tą dwójką. Ich relację można określić mianem papużek nierozłączek i bratnich duszyczek. Spędzają ze sobą tak dużo czasu, jak to tylko jest możliwe, a większość rzeczy robią razem. Wiele osób uważa, że są parą, ale nią NIE są.
Muszę przyznać, że dawno też nie rysowałam postaci z Bloody Roar. Ostatnio udało mi się naszkicować jedynie Kenji.

Ale bardzo intensywnie rysowałam te postacie w czasach gimnazjum i podstawówki. W sumie swoją pierwszą styczność z tą grą miałam gdy skończyłam 6 lat. Wtedy w moim domu panował jeszcze szał na szaraka (PS1) i rodzice co chwila kupowali jakieś gry. I pamiętam ten dzień jak razem pojechali do Niemiec (wtedy ja i młodszy brat musieliśmy zostać u dziadków) i obiecali, że jak będziemy grzeczni to nam kupią Tekkena, o którego ciągle prosiliśmy. No i wrócili po kilku dniach, ale nie z Tekkenem, tylko Bloody Roar 2. Na początku nastawienie było sceptyczne, ale jak zobaczyłam te postacie i ich umiejętność przemiany w zwierzę, to się ku*wa zakochałam. To była gamerska miłość od pierwszego wejrzenia. A że w dzieciństwie uwielbiałam koty, to ciągle chciałam grać tylko Uriko, która właśnie się przekształcała w takiego pół kota. Za to brat szalał za panem wilkiem - Yugo. I pamiętam, że to był czas bliski Bożego Narodzenia, ciągle rysowałam te postacie i raz coś mi strzeliło do łba, że nabazgrałam na kartce wszystkie te postacie jak ubierają choinkę i powiesiłam na ścianie nad łóżkiem. Do dziś mam te stare rysunki, chociaż nie jestem pewna czy ten konkretny się zachował, bo sporo starych prac i tak mi poginęło. 
Potem był większy szał, bo PS2 i kolejny nowy Bloody Roar. I o ile brat już nie miał takiej podjarki, to ja musiałam tą grę mieć. No i dostałam. I w BR3 Uriko poszła w odstawkę, a moją sympatię zyskał właśnie Bakuryu. Byłam po prostu zakochana w tej postaci... no ale nie oszukujmy się, chyba każdy w dzieciństwie zakochiwał się w jakiejś postaci z bajki, filmu czy gry XD w sumie do dzisiaj zdarza mi się mówić for fun o nim "mój mąż". I o ile dobrze pamiętam, chyba bardzo namiętnie shipowałam go z Uriko przez bardzo długi czas. Kij tam, że te postacie w ch*j do siebie nie pasują XDD
Jak uda znaleźć mi się te stare rysunki z Bloody Roar, to je tutaj wrzucę.
Łapka 🐾